The Barulians: “Here We Go!” (CD) (REVIEWS)

(GC060) The Bardulians - Here We Go (CD)

The Bardulians – “Here we go !”, CD, Digital – Green Cookie Rds

Bertrand Tappaz, Voix De Garage Grenoble, 10-feb-2019

Groovy Baby !
Si vous êtes à la recherche d’un disque pour créer une ambiance à la Austin Powers alors ce mini album (7titres) du groupe de Bilbao saura vous régaler ! Entre musique pour Party, Bande Originale pour film d’espionnage sixties imaginaire, leur cocktail smooth à base de Jazz Funk Soul & Rhythm’n’Blues fait un malheur !
Orgue et saxophone, mais utilisés de façon purement élégante et légère, viennent driver les titres ici présent, qui bénéficient chacun d’une vraie personnalité.
Super-class !
Je ne suis pas le grand connaisseur de ce genre de disque ni le plus gros fan de disques totalement instrumentaux, mais je dois dire que celui-ci fait la distance idéale et que l’attention portée à chaque morceaux lui donne une pertinence et un intérêt qui ne faiblit jamais, alors que grandit l’envie de le réécouter !

———————————————————————————————————————–

airplay @ Voix De Garage, No.523, Radio Campus Grenoble 13-feb-2019, 19:30

The Bardulians – “Here we go !”, CD, Digital – Green Cookie Rds

———————————————————————————————————————–

Musica Inclasificable (15 jan 2019)

Mientras que la voz es un recurso con el que la mayoría de los músicos buscan transmitir un mensaje a través de su canciones, la historia ha mostrado que no siempre es necesaria. Con el apoyo de otros elementos también es posible obtener los mismos resultados y la ventaja es que no existen barreras entre idiomas.
De esta forma, existe el camino de la música instrumental. Sus representantes son variados en todo el mundo y ahora se suma el nombre de The Bardulians, quinteto vasco que ha logrado llamar la atención por su refinado sonido.
El conjunto formado en el 2012 en Bilbao está conformado por Lando Stone (bajo), Xavier Urrutikoetxea (batería), Iskander Vesga (saxofón), Alfredo (guitarra) y Joseba Negro (hammond). La distintiva formación es la encargada de ofrecer un rico sonido que se alimenta del lounge, exótica, space pop, jazz, funk, soul y ligeros toques de música surf.
Al escuchar su primer material, editado en CD por el sello griego Green Cookie Records y producido por Mike Mariconda, lo primero que llega a la mente son nombres de leyendas como Les Baxter y Martin Denny, aunque también tiene parecido con proyectos actuales como The Link Quartet y The Gentlemen’s Agreements.
Dicho de otra forma, el estilo de combo europeo encaja a la perfección con la música que habitualmente se escucha en el programa de El Muñecón. Son sonidos elegantes que recuerdan la época de las mujeres con elaborados peinados y cuando los hombres se preocupaban por su vestimenta.
A lo largo de siete piezas, The Bardulians demuestra que el poder de la música es tan grande que no requiere de voz para comunicarse. Escuchar el material es como viajar varias década en el tiempo y recordar cuando la elegancia imperaba entre la juventud.

———————————————————————————————————————–

The Sunday Experience (3 jan 2019)

Staying with Green Cookie and indeed the Bardulians, these dudes recently dropped a killer set going by the name ‘here we go’ that had the label lushly gushing citing references as wide and far as Otis Redding, Gil Scott Heron and Sly and the Family Stone, all of which weren’t to varying degrees, lost on us. However, we suggest you fast forward to the parting cut ‘Atxabiribil Sunset’, an end of the evening slice of arresting lounge jazz acutely shimmered and seasoned in a sultry exotica trimming that’s teased with a sea faring lazy eyed lilt, quite exquisite by these ears.

Satan’s Pilgrims: “At Home With” (LP/CD) (REVIEWS)

Satan’s Pilgrims “At Home With” (CD/LP, Green Cookie records, 2018, GC057)
Voic De Garage Grenoble (4 feb 2019)

Encore une superbe sortie sur ce label grec spécialisé dans la Surf du monde entier. Cette fois-ci ils redonnent vie, en version remasterisée, au 1er album des Satan’s Pilgrims initialement publié par Empty Rds en 1994 (putain si longtemps que ça).
J’avoue avoir toujours eu un faible pour ce groupe et la réécoute de ce 1er LP me rappel pourquoi !
Venant de Portland (dans l’Oregon) et proposant une formule à 3 guitares, un bassiste et un batteur on pourrait s’attendre à un de ces groupes qui allume fort au niveau du rythme et ferraille un maximum au niveau des guitares (genre fans de Metal s’en prenant à la Surf) et il n’en est rien!
Les Satan’s Pilgrims font parti de ces groupes qui au début des 90’s ont été rechercher leur inspirations dans la pure Surf Music des Sixties (et ce avant la mode lancé par Pulp Fiction) en y adjuvant des côté innocents purement 50’s, et un petit côté bande originale de film d’horreur façon Hammer dans certaines ambiances de leurs compositions.
De plus les Satan’s Pilgrims sonnent toujours comme un véritable groupe qui interprête d’excellents titres (compositions et reprises, ici : The Bel-Airs, Eddie & The Showmen, TheRondels/The Challengers) et non pas le backing band d’un ‘surdoué’ prétentieux comme ce fut le cas de trop d’autres groupes par la suite.
Au final voici un groupe qui dès son 1er album avait mit la barre très haute, et posé les base de son propre style. C’était décidément une brillante idée de le réédité !

Satan’s Pilgrims “At Home With” (CD/LP, Green Cookie records, 2018, GC057)
Frantic Franky, Boppin’ Around magazine (27.09.2018)

Geremasterde heruitgave van het debuut uit 1994 op eMpTy Records van de Amerikaanse instrumentale band Satan’s Pilgrims die bestond van 1992 tot 2000 en opnieuw bestaat sinds 2009. Na At Home With volgden nog een stuk of acht albums met veel horrorsurf en de groep zou ook psychedelische fuzz gaan maken maar dit debuut was traditionele surf met vlijmscherpe gitaren door een reverb tank gejaagd en drums als mitrailleurvuur: ietsje harder en sneller als in de jaren ’60, maar nog geen garagepunk.
Je merkt het ook aan de klassieke covers: Squad Car (het nummer met de politiesirene) en Mr Moto van The Bel-Airs, Movin’ van The Astronauts met dat opzij-opzij-opzij-wij-hebben-ongelofelijke-haast-rifje, en eigenlijk ook de onbekende opener Satan’s Theme, ondanks de titel geen horror maar traditionele surf en verrassend genoeg ondanks die titel reeds daterend van 1961 van een groep genaamd The Rondels.
Over Mr Moto gesproken, dat was een reeks van acht detective films uit eind jaren ’30 met acteur Peter Lorre, en laat een van de eigen nummers hier nu Peter Lorre getiteld zijn, het enige nummer met een discreet streepje Vox Jaguar orgel dat een spookachtig effect geeft.
Que Honda bevat de uptempo drive van een brommertje (maar geen motorgeluiden), in de rustige melodieuze afsluiter The Lonely Pilgrim in Pulp Fiction stijl slaan de golven stuk op de branding, en de cover van Music To Watch Girls By valt technisch bekeken onder de easy tune. Ik vond dit in 1994 best te pruimen en vind dat nu nog steeds. Nederlandse verdeling via Clear-Spot.nl, de CD is gelimiteerd op 500 stuks en er zijn 150 LP’s geperst op rood vinyl en 350 op ordinair zwart vinyl (GC057LP).

Les Agamemnonz: “Au Revoir” (LP) & “De A à Z” (CD) (REVIEWS)

Les Agamemnonz surf music France photo taken @ Athens Greece Green Cookie records

Les Agamemnonz “De A à Z” (CD, Green Cookie records, GC051, 2015)
Voix De Garage Grenoble (28 jan 2019)

En fait ce quatuor de Surf instru à sortit en 12’’ son album ‘Au Revoir’ et le CD que voici ‘De A à Z’ regroupe cet album et leur 1er EP.
Comme le nom du groupe l’indique ils jouent beaucoup avec l’imagerie de la Grèce antique… ce qui explique que ce soit une co-production avec le label grec Green Cookie ? Pas uniquement c’est bien entendu la qualité du disque qui fait la différence.
Je ne suis pas un accro de la Surf instru vu qu’à mes oreilles les albums sont souvent monotones et répétitifs… Mais pas avec les Agamemnonz !
Grâce au soin méticuleux apporté dans le son (les sons / sonorités intégrées dans les titres), effets, pré ampli… Et aux rythmes (parfois on frise la polyrythmie, mais sans le côté lourdingue et démonstratif), qui intègrent des éléments chaloupés de Bossa Nova au cœur de titres typiquement Surf. Ce mélange d’Exotica et de tradition instru et vraiment terrible.
On entend ici aussi des éléments mélodiques de bandes originales de films (existants ou imaginaires) voir de musique classique qui sont un enrichissement formidable.
La diversité des tempos : du traditionnel staccato au quasi lamentatif en passant par tout un tas de déclinaisons de mid-tempo, avec cependant une préférence pour les mouvements enlevés plus typiquement Surf.
Un vrai disque de digger et de geek du son. On sent chez les Agamemnonz une grosse culture musicale mais réellement digérée et pas du tout m’a tu vu. La virtuosité instrumental n’est jamais bavarde non plus. Bref tous ces éléments assemblés concours à faire de ce disque un must de la scène Surf actuelle !

Les Agamemnonz “De A à Z” (CD, Green Cookie records, GC051, 2015)
Patrick Bruneel, Gonzo Circus (16 March 2016)

André Pasquet (drums), bassist Lucas Morin en de gitaristen Benjamin Bonaventure en Simon Ripoll-Hurier (de eerste voor de melodie, de tweede voor het ritme) hebben een grote voorliefde voor surfmuziek met elkaar gemeen. Het genre werd indertijd gedefinieerd door onder meer The Ventures, The Challengers, The Astronauts en bij het grote publiek uiteraard ook The Shadows. Het zijn de grote voorbeelden voor dit Franse kwartet, al doen ze er alles aan om een eigen geluid te creëren. En het moet gezegd, ze slagen behoorlijk goed in hun opzet. Les Agamemnonz noemen zichzelf een band die als medicijn kan dienen tegen elke vorm van depressie of droefenis. Of als een antidotum tegen de koude winterdagen die eraan staan te komen. Vrolijk houden ze het in elk geval, of toch meestal. In ‘Yürüyüşü’ menen we een melancholische ondertoon te ontwaren. Ook ‘À Palavas-Les-Flots’ ontsnapt er niet helemaal aan, met zijn typische Ennio Morricone-sound. Imiteren doet het kwartet geen enkel moment. Zelfs niet als we de cd integraal na elkaar beluisteren. Dat schrijven we zo omdat de cd het nieuwe album ‘Au Revoir’ (negen nummers) bevat, gevolgd door het naar zichzelf genoemde debuut (acht nummers) en nog één bonusnummer erbovenop. De vinylversie bevat slechts het nieuwste werk, waardoor we voor één keer beter af zijn met de cd. Extra pluspunt krijgt de band omdat er geen spoor te bekennen is van de obligate covers die zo vaak opduiken in dit genre. Op het debuut klinkt het kwartet net iets ruiger en wilder, terwijl de nieuwe songs verfijnder klinken. Zo krijgen we een mooi overzicht van een band die een oud genre van een fris kleedje voorziet.

Les Agamemnonz “De A à Z” (CD, Green Cookie records, GC051, 2015)
Core and Co webzine (30 January 2016) 7.5/10

Bah alors mon gars, t’as une mine toute triste avec tes cernes de Panda !
Faut dire que tu portes des gros pulls à col irlandais qui grattent pour ne pas être plus enrhumé que tu ne l’aies déjà.
Sans compter que tu ne bois que du bouillon de poule, vu il n’y a que ça qui passe depuis ta 3ème gastro.
En plus t’écoutes du Black metal norvégien pendant tes soirées. Comme il fait nuit à partir de 15h, tu en viens à serrer les dents pour ne pas fondre en larmes à la question rhétorique : “ça va ?”.
Tu sais quoi ? Docteur Tookie est là pour toi. N’étant ni fan de la médication chimique, ni de la médication naturelle (ouais, le chichon, moi, j’aime pas), ne souhaitant pas te voir dilapider ton P.E.L chez un psy inefficace, je te conseille Les Agamemnonz.
Cheveux trop longs pour l’armée, lunettes noires vissées sur le pif, chemise hawaïenne déboutonnée, short coloré. Voilà qui te changera de la panoplie noire 100% polyester de ta garde-robe.
Sinon j’te conseille le costume d’amerloque lambda de Tarantino, qui, s’il connaissait ce groupe, trémousserait son cul plat venu du Tennessee sur cet album.
Beh ouais mon gars, tout ça parce que j’te parle d’un album de surf-rock.
En causer alors que je n’en écoute jamais n’est pas chose aisée, mais j’peux toujours tenter de te motiver pour cliquer sur le lecteur juste à côté.
Si ce truc marche mieux qu’un anti-dépresseur, c’est sans doute parce que le surf rock, genre que l’on pense toujours dépassé, n’a jamais été aussi bien identifié. Il parle même aux mecs qui ne connaissent rien à cette musique.
Résultat, même moi j’me sens capable de te parler des Beach boys et de Dick Dale…qui ont peut-être squattés les platines des rouennais.
Bon, difficile de m’aventurer un peu plus dans le style, mais si t’as d’autres références (en dehors des projets surf-punk de Nasty Samy), elles sont bienvenues en commentaire.
Les Agamemnonz, carrément muets, font donc du surf rock (qui me semble être) classique. Guitares complémentaires et surtout remuantes, on s’imagine facilement deux cow-boys en slip de bain se trémoussant en guise de parade nuptiale. C’est en tout cas le sentiment que l’on peut avoir sur les deux premières pistes.
La suite est un peu plus en roue libre, rapidement, le groupe prend un ton plus grave et dégage une atmosphère inquiétante.
Dans ma tête, les cow-boys en slibard se disputent le même bikini fessard joli minois qui bronze sur la plage.
L’album ressemble alors à un combat de coq : observation, tentatives d’intimidation et finalement attaque.
Si les choses tendent à s’accélérer sur “A Palavas-les-flots” (ce n’est pas une reprise d’Anthony Dupray), le clash se joue sur “Brûlure indienne”, dont la chevauchée entre batterie et guitare a des allures de western épique.
Une bagarre qui finit en pétard mouillé (oui, on est toujours dans ma tête là) ?
“Au revoir” s’ouvre sur un feu d’artifice…mais poursuit par un titre où les guitares s’amusent toujours autant.
Il ne faut pas se le cacher, bien que les titres soient courts (dépassant rarement les trois minutes), on se lasse quelque peu du genre.
Bien que la production tente de diversifier les morceaux (plus ou moins de reverb’ avec un son à l’ancienne, des petits samples ça et là)…il faut attendre des morceaux qui offrent des passages épiques pour retrouver du plaisir à l’écoute de l’album.
Ça ne loupe pas sur “Marathon”, “Simon’s beat” (avec ses faux airs de “London calling des Clash), “Salma VI” ou le vibrant finish de “Tristes tropiques”…
Malgré quelques petites longueurs, on se prend au jeu de cette bande-son qui doit être sans égale…en France.
NB : Attention aux fans du groupe; ce disque n’est pas une véritable nouveauté, puisqu’il regroupe “Au revoir” et leur premier EP.

Les Agamemnonz “De A à Z” (CD, Green Cookie records, GC051, 2015)
MuzzArt (26 December 2015)

Groupe rouennais pratiquant le surf instrumental, inspiré par les Ventures et autres Astronauts, Les Agamemnonz proposent avec De A à Z l’intégralité de leur travaux. On retrouve donc les lp “Au revoir” et “Les Agamemnonz” et par là-même, une série d’instrus surf trépidants, superbement joués. Il y a dans De A à Z une fine énergie, un jeu subtil et alerte; la dialectique surf est maîtrisée, cela va sans dire. Un charme rétro émane en plus du tout, qui se fait parfois plus tranquille sans s’y abîmer (Yuruyusu).

C’est indéniable, les normands ont une identité propre. A Palavas les Flots fait dans l’hispagnolade soutenue, galopante. Les guitares de Benjamin Bonaventure et Simon Ripoll-Hurier s’entremêlent, se complètent avec panache, accompagnées par une section rythmique vive, au diapason. Les gars viennent jouer ce 28 décembre dans le coin, on ne les manquera pas; d’une part pour l’audace d’assurer une date en cette toute fin d’année, en substituant aux ennuyeuses fêtes de décembre une autre festivité, celle du live, et d’autre part pour l’originalité du registre. Dix-huit titres, au total, étant joués par le quatuor sur ce recueil uni. On n’en déplorera pas même le côté “tout instru”, il passe quand bien même on aurait apprécié l’inclusion de voix, même disséminées ici et là.
Au revoir impose ses roulements de batterie, Grands rapides voit celle-ci faire dans l’urgence, Schnell wie eine rakette plante de toute façon sans tarder le décor; ça joue, on avance à la passion. Le tout chez Kythibong, label lui aussi éloigné de toute orientation douteuse, et Green Cookie, pas moins authentique dans son action. A l’image des Agamemnonz, formation aussi fun que carrée dans le jeu, précieuse pour notre scène.

Les Agamemnonz “De A à Z” (CD, Green Cookie records, GC051, 2015)
Storm Surge of Reverb (11 December 2015)

I enjoyed Les Agamemnonz’s debut 10″. It had a good trad sound, a lot of very drippy reverb and a somewhat restrained energy that worked out well. They keep that up with Au Revoir, though they expand a bit. “Vulkanizer” (which really masters the thud from the Astronauts’ “kuk”) and “El Tremblador” are a bit more menacing than I remember from this band, and they pick up a wild west sound on the last three tracks. Tickling one of my favorite spots is “Tre Grazie”, a great take on the Peruvian chicha sound.
You’ve got some pretty alluring options about which version to buy. Green Cookie is releasing Au Revoir on vinyl (the cover art deserves it!) OR you could download or buy their new CD De A à Z which has both Au Revoir and their self-titled 10″ back to back.

Les Agamemnonz – De A à Z. Direttamente dall’olimpo vera surf-music da re!
In Your Eyes zine (30 November 2015) 8.5/10

Agamennone,ci narra l’Iliade,fu il comandante in capo dei greci durante la guerra di Troia,uomo intelligente e risoluto ma anche capace di diverse malefatte era spesso raffigurato considerevolmente somigliante a Zeus re degli dei,tanto da essere considerato re degli uomini.
Usando come ragione sociale un nome di così alta levatura questo quartetto francese si è sicuramente posto nella scomoda posizione di dover proporre qualcosa di veramente sontuoso. Evidentemente i nostri sono ben consci del proprio valore in quanto il loro surf strumentale è qualcosa di veramente elettrizzante. Questo Da A à Z riunisce in un solo cd le due prove sin qui registrate dalla band l’ellepì Au Revoir dell’anno in corso ed il 10″ omonimo del 2013. In tutto facendo vostro questo cd (e conto che lo facciate) potrete ascoltare diciotto pezzi fatti di suoni spaventosamente suadenti e,nonostante gli ovvi steccati del genere,notevolmente variegati. Secondo il mio sindacabilissimo parere i pezzi forti della raccolta sono la misteriosa Introduction (che contrariamente a questo possiate pensare non è la canzone d’apertura),la spagnoleggiante A-palavas-les-flots,la spedita Marathon (con tanto di devastante assolo d’apertura) e la ammaliante Simon’s beat (che con un atto di notevole paraculaggine dedico al boss di questa webzine). Se siete dei curiosi andatevi a vedere anche il video su Youtube che li ritrae splendidamente vestiti da achei durante una loro esibizione in quel di Rouen. Insomma qui di parole ne ho spese persino troppe,con Les Agamemnonz vi portate a casa,pronte per essere inserito nel vostro lettore, 18 fra le instro-surf song più valide che mi sia capitato di ascoltare in questo 2015. Chiudete porte e finestre,spegnete le luci,se siete dei viziosi stappatevi pure una birra o fumatevi un joint (l’una non esclude l’altra) e fatevi trasportare sulle onde di questa musica che è veramente,in questo caso più che mai,musica da re.

LOS DAYTONAS “Twang or Die” (LP) (REVIEWS)

Los Daytonas Twang Or Die 2018 Green Cookie records

Los Daytons “Twang Or Die / En El Salvaje Oeste” (CD, Sharawaji)

Great, traditional surf and hot rod music is what you’ll find on this disc. It’s not overly original – each of these tunes sound like they could have been pulled off any number of early 60’s surf records. However, sometimes originality isn’t what you need – you simply need a steady surf beat, heavy reverb on the guitars, occasional organ, reverb tank crashes and audio snippets pulled from the speedway. The topper here is that you not only get GREAT music – you get LOTS of it – in addition to the Twang Or Die full-length album, you get six bonus tracks (four from their En El Salvaje Oeste EP, and two additional bonus tracks). In total, that’s seventeen songs on one CD – great artwork as well! — Reviewed by Double Crown (May 2019).

– – – – – – – – – – – – – – –

Los Daytonas “Twang Or Die” (LP, Green Cookie records, GC058LP, 2018).

Green Cookie is a Greek surf label, Los Daytonas are a Spanish band that was founded in 1997. Based on this album (at least their fifth release), I would not describe it as a surf but as an all-round instrumental group.
Yes, Impostor is blubbersurf and Latinia is a surf cover of The Sentinels from 1962, but the other nine tracks are different: Abd El-Krim is a twangy version of The Shadows with a lot of percussion and Borracho is reminiscent of The Fireballs but turns out to be the Spanish group Los Brincos from 1964, and the short notes and the percussion that characterize those two songs prove to be the keywords of this record that combines many influences.
Spaghetti western! Spy! hot rod! El Loner and Mátalos Y Vuelve are western inspired, La Tapadera could have been in a James Bond movie (which reminds us: Sean Connery is the real James Bond, the others are actors!) and Kona Lei pulls with even more percussion (on on this album, castanets, vibraphone and marimba pass through) an unadulterated can of Tabou exotica. Even more variation: Big Rod (a cover of Big Cock by the Spanish rock band Sex Museum from 1987) couples that short twang with a guest organ and racing sounds from the Capitol LP The Big Sounds Of The Drags from 1963, and the guest -tenor sax and the voices in Oh Gregoria give a frolic dinner effect.
The album was recorded in the vintage Big Cheff Recording Service studio in their hometown Madrid and mastered by Axel Praefcke at Lightning Recorders in Berlin, resulting in an album with a very nice clear sound whose calm character is a breath of fresh air. Bravo and keep going, that’s how our schoolmaster used to write on our tasks. Remarkable: this is not out on CD but only on vinyl LP in a limited edition of only 300 pieces! — Reviewed by Frantic Franky, Boppin Around (18 October 2018)

LOS JAVELIN “Cocktail Caracas” (CD) (REVIEWS)

Review: Los Javelin “Cocktail Caracas”, Green Cookie records, 2018, CD
Musica Inclasificable, 28 May 2018.

No es ningún secreto el actual momento por el que atraviesa Venezuela y tan sólo basta con realizar un par de búsquedas en internet para darse cuenta de la complicada situación que viven todos sus habitantes, pero sin importar todo el caos imperante, la música siempre fluye.
Surgido en la capital, Los Javelin es el conjunto más representativo de música surf del país sudamericano y además uno de los más persistentes del continente porque desde el 2001 se mantiene en activo, además de que ha participado en compilaciones mexicanas como Exotic Erotic Reverb (2003) y Melodías Intoxicadas Vol. 3 (2008), pero ahora el conjunto tiene listo su segundo material que inclusive logró llamar la atención del sello griego Green Cookie Records, especializado en los sonidos instrumentales.
El trío conformado por Barracuda (bajo), Veneno (batería) y Dr. Staccato (guitarra) realizó una interesante combinación en los 8 temas que conformar su nuevo álbum porque pese a que la materia prima es la música surf, dentro de los elementos secundarios destacan los sonidos exóticos, el spaghetti western, el spy sound y una diversa gama de texturas que le brindan una mayor riqueza a su trabajo.
El disco inicia con “La Maraquita”, un fino y corto tema que muestra una alegre trompeta que sirve para dar paso a “Punkabilly Surfer”, canción que recuerda a las guitarras con twang de Los Straitjackets y que gracias a un elegante teclado invitado podría formar parte de la banda sonora de cualquier película protagonizada por James Bond.
Por su parte, en “El Toro” regresa la trompeta invitada y ahora se sienten ligeras referencias al quinteto español Los Coronas junto con algunos guiños a los sonidos árabes, mientras que “Luna de Margarita” es un homenaje a las viejas películas de ciencia ficción.
Más adelante aparece “Camino A Tijuana”, la cual se convierte en la composición más relajada del material al intentar recrear las atmósferas áridas que concibió Ennio Morricone para los filmes de Sergio Leone, mientras que para finalizar resalta la reinvención realizada a “Caramelo E Chocolate”, una pieza de salsa original del Sexteto Juventud y que se trata de una de las composiciones venezolanas más importantes de la década de los sesenta, pero ahora con un sonido completamente diferente.
De esta manera, pese a las adversidades políticas y sociales que enfrentan en su país natal, el trabajo de Los Javelin es un importante aliciente que demuestra que aunque la música no puede solucionar todos los problemas del mundo, sí es una importante medicina que alegra la vida y de la que todos necesitamos.

THE AKULAS “Rustines” (LP/CD) (REVIEWS)

★ one-sheet ★ facebook ★ contact/booking ★ promo photo ★

★ GRAB YOUR COPY ★ CD: € 12.00 (shipping + digital download included)

★ digital album: € 8.00 ★ LP: € 15.00 + shipping costs (digital download included) ★

★ promos (digital download codes) upon request: Nikos ★

Schade. Ausgerechnet mit der schwächsten Nummer (David Axelrods „The Searchers“) als Intro sto2ern die Akulas aus Belgien in etwas, das ansonsten eine angenehme Sammlung von Hammond-getriebenen Surfinstros geworden ist.
Dass die Band mit Platten der belgischen Instrumental-Trasher Fifty Foot Combo aufgewachsen ist, bleibt jederzeit zu spüren, dennoch haben die vier mit ihrer üppig eingesetzten Orgelbegleitung einen eigenständigen Sound zwischen Bands wie den Tornados, den Tornadoes, Booker T.
Jones und den Ventures erarbeitet. Fünf eigene Songs stehen den neun Coversongs in wenig nach, die vier haben durchaus eigene Ideen und gehen auch weg vom Allerwelts-Surf-Geschepper in Richtung Exotica/Tiki-Sounds.
Beim swingenden „Party in suburbia“ bedienen sie sich dabei ganz ungeniert am Basslauf von QUICK in „Bert’s apple crumble“. Ihren Landsleuten von der 50 Foot Combo wird mit dem nachgespielten „SL 54 automatic“ Tribut gezollt, ebenso dem belgischen Hammond-König Andre „Early Bird“ Brasseur, dessen „Special 230“ neu arrangiert aufgenommen wurde.
Ein rundes Debüt, dem nach dem rumpeligen Start niemals die Puste ausgeht.

8/10 Gereon Helmer, OX fanzine #131 (April/May 2017)

We krijgen veel releases binnen die de Jaren 70 en 80 willen doen herleven of er op zijn minst hun mosterd hebben gehaald. Van tijd tot krijgen we er ook die het nog verder terug in de tijd zoeken. Zo ook met de Gentse band The Akulas die met hun muziek de sound van de sixties surfmuziek doet herleven. Veertien instrumentale liedjes, waarvan deels covers, vol met reverb en twang gitaarlijnen, zwierige orgels, wandelende baslijnen en vintage drums.
Zegt je dat iets dan moet je dit zeker eens uitproberen. Het is goed gemaakt, ideaal om erop te dansen en het klinkt zoals het moet klinken. Erg vintage, een beetje voorspelbaar natuurlijk maar op zich vormt het geen struikelblok. Ze zijn bezig sedert 2005 en ze speelden al op verschillende festivals in Nederland en België (o.a. North Sea Surf Festival in Amsterdam en Rockabilly Day in Assenede). Alles gehuldigd in een mooie smaakvolle jaren zestig cover wat het plaatje compleet maakt.

Wim Guillemyn, Musiczine (02.03.2017)

Gracias al interés por mostrar las distintas propuestas de música surf que surgen alrededor del mundo, el sello griego Green Cookie Records desde hace años se ha especializado en el campo instrumental y contra todos los obstáculos y crisis económicas, continúa con su labor. El lanzamiento más reciente de la disquera es el primer álbum de The Akulas, una joven banda  que buscar consolidar el nombre de Bélgica en el terreno de los sonidos reverberados.
A pesar de que históricamente, al menos en el rubro musical, la nación belga es conocida por su aportación en la década de los ochenta a la música electrónica con el llamado new beat que fue contemporáneo del techno de Detroit y el house de Chicago, en años recientes la apertura hacia a otros géneros ha hecho que estilos como la música surf empiecen a despuntar, al menos a nivel subterráneo.
Algunos ejemplos de lo anterior son agrupaciones como Fifty Foot Combo, The Moe Greene Special, Speedball Jr., Los Venturas y The O’Hara’s. Ahora a todos los nombres anteriores hay que sumar el de The Akulas, un cuarteto formado en el 2005 en la ciudad de Gante y que después de haber grabado un EP, inicia este 2017 a tope con el lanzamiento de su primer álbum.
Como principal característica destaca desde un inicio el trabajo de Benjamin en el órgano, quien admite estar influenciado por el viejo sonido del hammond que distintas agrupaciones le imprimieron a sus composiciones en los sesenta así que a su manera y con un toque personal, busca que los temas de la banda contengan el mismo groove.
En 14 piezas que incluyen tanto composiciones propias como versiones de otros músicos, el cuarteto se adentra en el mood psicodélico de los ropajes coloridos, las mujeres con elegantes vestidos y todo el peace and love que, por ejemplo, hace algunos años popularizó y parodió Mike Myers con su trilogía de Austin Powers.
Mientras que en “Holiday Panic” lo que más llama la atención son unos bongos que le imprimen diversión a la canción, en el tema homónimo del material destaca la guitarra llena de reverb que juguetea con el hipnótico teclado y crea una mescalina sonora capaz de fulminar a todos los oídos que se le atraviesen. Por la parte de los covers, que son bastante numerosos, uno que no se puede ignorar es el que hacen en “SL-54 Automatic” a sus compatriotas Fifty Foot Combo, con una inquieta batería que pareciera querer imitar el misticismo de una jungla.
Con ligeras reminiscencias al trabajo de bandas contemporáneas como The Huntington Cads, Laika & The Cosmonauts y The Martini Kings, el cuarteto europeo le supo impregnar elegancia a su sonido que, sin problema, podría musicalizar cualquier película de espías del mundo. Al final, el resultado es la primera joya imperdible de música surf de este joven 2017.

Musica Inclasificable (31.01.2017)

Gent Die Scone hebben wij naar analogie met andere steden als Eindhoven Rock City en Breda Suck City ooit horen omschrijven als Surf City wat erop neer kwam dat er drie surfbands actief zijn/ waren: Fifty Foot Combo, Speedball Jr. en The Revelaires. We vermoeden dan ook dat ook die term door de bands zelf is gelanceerd (wij verdenken Jenz DW), maar nu blijkt er op de Leie al die tijd in de maalstroom van het succes van genoemde bands nog een andere band gesurft te hebben, The Akulas, al opgericht in 2005 en met uiteraard een hoop Fender Jaguars en Jazzmasters en Bassman 100s en Dual Showmans en Fender reverb tanks in het tourbusje maar pas in 2011 na de toevoeging van orgel zijn huidige definitieve bezetting gevonden hebbende, getuige hun titelloze 5-track demo uit 2012, ook uit als vinyl-EP.
The Akulas spelen surf, ja, maar gekruid met diverse invloeden als een horror kerkorgel in de cover Cemetary Stomp van The Essex uit 1963, easy tune in de André Brasseur cover Special 230 uit 1965 en een hoop exotica – exotica zoals in Arthur Lyman, niet zoals in Vegas Grind – in hun eigen Taboo/ Misirlou variatie L’Amour Chaud, dat alles overgoten met een Booker T groove. De twangy surf leadgitaar wisselt de melodie af met het orgel terwijl beiden melodielijnen spelen en elkaar netjes aanvullen en afwisselen en ook de basgitaar regelmatig haar eigen lijntjes pompt, het geheel overgoten met bongo’tjes en doorweven met referenties en vette knipogen naar surfklassiekers: het eigen Holiday Panic gebruikt de Wipe Out drumbreaks om ergens totaal anders uit te komen en de Carol K(aye) & the Hitmen cover The Searchers uit 1965 koppelt de riedel van Out Of Limits aan een western achtervolging.
Rustines bevat vijf eigen composities + negen covers en het is in die covers dat je een goed beeld krijgt van waar The Akulas voor staan: de twee bekendste, Man Of Mystery van The Shadows en Crossfire van Johnny & the Hurricanes, krijgen een complete make over, de overige komen uit heel diverse hoeken uit de eerste helft van de jaren ’60: onbekende surf (Moon Shot van Kenny & the Fiends uit 1964), Telstar orgeltjes als Le Sang Du Soleil van Les Relax (F) uit 1964 en filmmuziek (The Mafista van Neal Hefti van zijn Batman Theme And 11 Hefti Bat Songs LP uit 1966, het nummer komt niét voor in de TV reeks), misschien allemaal net geen surf maar wel met succes door de Akulas mallemolen gedraaid. Komt deze stortvloed aan invloeden chaotisch over? Net niet, want het resultaat zijn aanstekelijke instrumentals op maat geknipt van wie Fifty Foot Combo (wier SL-54 Automatic hier trouwens wordt gecoverd) wel goed maar te hard vindt, al blazen The Akulas live ongetwijfeld het dak eraf wat u zelf kan checken op zaterdag 4 maart tijdens de release party in de Charlatan in Gent (B). Let op: de CD verschijnt op amper 300 exemplaren en er zijn ook 300 vinyl exemplaren (GC055LP) beschikbaar.

Frantic Franky, Boppin’ Around magazine (26.01.2017)

LES AGAMEMNONZ: “Les Agamemnonz” 10″ (REVIEWS)

Les Agamemnonz Surf! live @ Lundi du Kalif (ROUEN) - 15/10/2012 #1

Les Agamemnonz “Les Agamemnonz” (10″, Green Cookie records, GC037, 2013)
Part Time Wizards (16-12-2013)

60’s surf revival is solidly established in Southern California – cornerstone of the surf and psyche sound spirit for some time – with bands like Allah-Las, Growlers and the Mystic Braves.
Les Agamemnonz are the proof the contagion has spread to France. The band hail from Rouen and have just released an 8-track LP vinyl on greek label Green Cookie. 8 instrumental surf songs that will bring natural sun, waves and hot winds to your electrically-heated living-room this winter. Here is “Apollo”, a terrific boost for your winter activities, paradoxically.

Les Agamemnonz “Les Agamemnonz” (10″, Green Cookie records, GC037, 2013)
Joe Wildthing, Wild Thing (24-11-2013)

Λοιπόν ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Οι εν λόγω «Μένιοι» δεν είχαν υποπέσει προηγουμένως στην αντίληψή μας, αλλά έχουν τα εξής ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά: (α) Αν και ντύνονται (επί σκηνής) αρχαίοι Έλληνες, είναι Γάλλοι, από τη Νορμανδία – όχι, την απόβαση εκεί δεν την έκαναν οι Μυκηναίοι εξ όσων γνωρίζουμε τουλάχιστον, οι Αμερικάνοι την έκαναν, οπότε να υποθέσουμε ότι απλά τους αρέσουν τα toga party; Πολύ πιθανό, είναι και βολικά. (β) Παίζουν surf instrumentals και μάλιστα πολύ καλά. Τελικά πρέπει να είναι πολύ cool τύποι. Ή πολύ βλαμμένοι. Και στις δύο περιπτώσεις πάντως μας κάνουν, γιατί αυτό που παίζουν είναι κάτι με το οποίο κολλάμε συνήθως, όταν ανασύρουμε τα σχετικά βινύλια από τα σκονισμένα μας ράφια. (σσ. Σκεφτείτε λίγο, είναι δυνατόν να παίξετε στο πικάπ σας λ.χ. κάποιο δισκάκι Ventures και μετά να αλλάξετε ήχο στο πρόγραμμα ακρόασής σας; Νομίζω ότι είναι περίπου αδύνατο.) Οι Agamemnoz είναι μάλιστα καλοί παίκτες και εφευρετικοί συνθέτες – για ακούστε λ.χ. εδώ τα εξαιρετικά “Salva VI” και “Tristes Tropiques” – οπότε σε κερδίζουν εύκολα. Η δε καθ’ ημάς Green Cookie Records κυκλοφορεί το δίσκο τους σε περιορισμένη έκδοση (350 αντίγραφα) 10ιντσου βινυλίου, οπότε θα γίνουν και συλλεκτικοί.

Ο προπατορικός Μένιος είχε κακό τέλος. Ελπίζουμε ακριβώς τα αντίθετα για τούτους εδώ.

TMGS “Rivers & Coastlines: The Ride” CD/LP (REVIEWS)

TMGS. Rivers & Coastlines: The Ride
“Melancholie voor onderweg”
Gert Thijs, Indie Style (05 June 2013)

The moe greene specials zagen het levenslicht toen ze tijdens de Russ Meyer Pussy Galore Tour de muziek mochten verzorgen. Met hun twanggitaren en mariachitrompetten maakten ze filmische surfrock die zich uitstekend leende voor de camp en cult van Russ Meyer. Vanaf dat instrumentale debuut in 2005 evolueerde de groep plaat na plaat. Onderweg vervelde de naam naar TMGS en dikte de band aan tot zeven leden.
‘Rivers & coastlines: the ride’ is het vierde album van TMGS. Opnieuw hoor je dat ze verder gegroeid zijn naar een heel eigen groepsgeluid. Door de personeelsuitbreidingen zijn er liefst drie zangers die elkaar mooi aanvullen. Want ondanks die verschillende stemmen is het resultaat toch een heel coherent klinkende plaat. De twang- en mariachi-elementen zijn er nog steeds maar de basis van de nummers ligt veel meer in indierock en americana.
Aanvankelijk verscheen ‘Rivers & coastlines: the ride’ enkel op vinyl, sinds kort is het ook op cd beschikbaar. Dat de nummers eerst op vinyl verschenen, komt tot sterk uiting in de opbouw van de plaat. De eerste helft, ‘Day side’, klinkt opgewekt terwijl het tweede deel ‘Night side’ een donkerder en desolater geluid laat horen. In elke song sluimert er een zekere melancholie door. Zo voelt ‘Bring me the night’ heel opgewekt aan met dat tex-mexritme maar de tekst reflecteert een veel somberdere realiteit.
Zoals de titel doet vermoeden, is het een album voor onderweg. Zelf gaf de groep al aan dat hun plaat moet werken in de auto, misschien niet dadelijk op de A12 maar als je je ogen sluit terwijl je luistert, krijg je zeker het gevoel van onderweg te zijn. Nummers als ‘Coastlines’, ‘Headed home’ of ‘It’s a ride’ zijn een directe afspiegeling daarvan.
TMGS heeft weer een stap vooruit gezet met met ‘Rivers & coastlines: the ride’ dat heel gevarieerd klinkt maar tegelijk ook een heel eigen, coherente sound heeft. Dat maakt dat de plaat je van begin tot einde kan boeien. Je krijgt het gevoel dat alle puzzelstukjes op hun plaats gevallen zijn en dat de groep zelfverzekerd met haar muziek naar buiten mag komen.

TMGS. Rivers & Coastlines: The Ride
WoNo Magazine (26 April 2013)

Just because Big Star sold a few hundred units only during its active career and is now seen as super influential, we, in 2013, have to make sure that TMGS sells a million. At the minimum. And that means a role for you too, dear reader. Rivers & coastlines: The ride is nothing short of a masterpiece. There are so many familiar things on this record and at the same time this record is so astonishingly fresh and new. It sparkles like it just had a Spic & Span treatment.
TMGS is a band from Kalmthout, just across the border, known, at least to me, for its arboretum and heather fields. All the rustic, rural countryside associations I had, have been swept aside by Rivers & coastlines: the ride. Circa 10 years ago, the band started its first incarnation under the name The Moe Green Specials, playing instrumental surf guitar and spaghetti western songs. This slowly evolved into TMGS, a band searching for and more than once finding the perfect pop song. The twang of its days gone by is still to be found on Rivers & coastlines, sparingly but quite clear.
TMGS has a line up that is not your every day’s. Kristof Janssens (acoust. & electr. guitar, vocals), Peter Lodiers (electr. guitar, vocals), Dennis Colman (electric bass), Koen Van Loon (trumpet, percussion, vocals), Bart Raats (trumpet), Dirk Van Rosendaal (drums, percussion, vocals), Yves Seyns (keyboards, organ, vocals). Two trumpet players in a seven piece band! And they are heard. Mariachi like sounds sound playfully, full of melancholy. Yes, not unlike in spaghetti westerns. Or in desert music like Calexico’s. What TMGS does perfectly is blend these sounds into the perfect pop tune, creating its own universe along the way.
Talking of perfect pop tunes. The intro to ‘Evening blues’, sung by Kristof Janssens, is tugging the notes along. Like the guitar is being dragged behind the rest of the song. Neil Young style all the way and then there’s this organ, full and warm. Under cooled singing, aloof, void of emotions, creating a very good song. Big Star is referenced regularly. TMGS rises to the same heights as this legendary band form Memphis. ‘Wolves come out’ and ‘Headed home’ match the same form of longing that ‘Thirteen’ and ‘My life is right’ do on ‘#No.1 record’. The whole sixties from The Beatles to The Byrds and Buffalo Springfield come by. Everything with a twangy Rickenbacker, a Hammond B3, multiple vocal layers and harmonies, blending pop, folk and beat into something new. Not unlike the new Dutch band Sunday Sun. TMGS searches for the possibilities within a song, goes after the ultimate joy of singing, works hard on the arrangements, applies mood, colours and different sounds. There’s a huge difference though with Sunday Sun. Where moodwise Sunday Sun is in the full midday sun, TMGS is in the twilight, but the bands are soulmates, as Sunday afternoon vs. Monday morning.
For a band that used to be a-vocal, TMGS singers sing pretty good. No matter how many details TMGS puts into its music, (the moment the trumpets come in during ‘Tell everyone’ is heavenly!), vocally the band presents itself in a strong and persuasive way. Like Chris Bell or Roger McGuinn, Peter Lodiers also puts this layer of emotion into his voice that puts the mood beyond the here and now, aimed at something behind the horizon. Supported by several band members it makes TMGS a very vocal band.
Rivers & coastlines: the ride is a record to become totally addicted to. I just want to hear it again and again and can listen to it all day long. There is a danger in this, I know. Either I will get bored and discard it or Rivers & coastlines becomes a true favourite album over the years. This remains to be seen. For now I’m enjoying myself tremendously and so should you. TMGS has made one of the very best records of 2013 to date.

Wo.

TMGS. Rivers & Coastlines: The Ride
Willem Jongeneelen, BN DeStem (19 March 2013)

TMGS. Rivers & Coastlines: The Ride
“Grote kans dat de muzikale vlinders ook bij jou gaan kriebelen”
Erwin Zijleman, De Krenen Uit De Pop (16 February 2013). dekrentenuitdepop.nl

Voor het minder bekende rootstalent in de zaterdageditie van de krenten uit de pop, zocht ik de afgelopen weken afwisselend in uithoeken van Canada en de Verenigde Staten. Dat dit talent ook veel dichter bij huis is te vinden, bewijst het uit het Belgische Kalmthout afkomstige TMGS, dat met Rivers & Coastlines: The Ride een buitengewoon knappe plaat heeft afgeleverd.
TMGS is de opvallende naam van een band die een paar jaar geleden nog als The Moe Green Specials door het leven ging. The Moe Green Specials verrasten een aantal keren met een mix van surfrock en de soundtracks bij spaghetti westerns, maar wisten het grote publiek nooit te bereiken.
TMGS maakt op Rivers & Coastlines een mix van alt-country, countryrock en frisse gitaarpop, die als je het mij vraagt wel klaar is voor een groot publiek. Ik moet zeggen dat de nieuwe richting me wel bevalt, al is het maar omdat TMGS het onderscheidend vermogen van de vorige gedaante van de band heeft behouden.
Rivers & Coastlines is in de Vlaamse pers al vergeleken met The Jayhawks en Wilco in haar vroegere jaren. Dat is fraai vergelijkingsmateriaal, maar het vertelt maar een deel van het verhaal. Net als The Jayhawks en het vroege Wilco maakt TMGS lekker in het gehoor liggende alt-country die de zon doet schijnen, maar de band voegt hier op fraaie wijze zeer uiteenlopende invloeden aan toe. In veel songs op Rivers & Coastlines gaat TMGS wat verder terug in het verleden dan met name The Jayhawks. Deze songs herinneren aan The Byrds, The Beach Boys, Gram Parsons en door de fraaie harmonieën zelfs aan The Everly Brothers.
De muziek van TMGS laat zich echter niet alleen beïnvloeden door de klassiekers uit het verleden, maar staat ook op bijzondere wijze in het heden. Hoewel de predicaten alt-country en countryrock voor een belangrijk deel van toepassing zijn op de muziek van TMGS, verwerkt de band ook invloeden uit de hedendaagse gitaarpop en de neo-psychedelica en is het bovendien niet vies van Mexicaanse Mariachi trompetten. Een uiterst subtiel vleugje 70s rock en new wave maken het af. Rivers & Coastlines heeft door de mooie gitaarlijnen en de psychedelische sfeer ook wel wat van bands als Band Of Horses of Mercury Rev en begeeft zich door de trompetten op het terrein van Calexico.
Voor alle vergelijkingen geldt echter dat ze uiteindelijk niet zo heel lang stand houden. TMGS is op Rivers & Coastlines: The Ride uiteindelijk vooral zichzelf. Ik was na één keer horen verliefd op deze plaat en bij herhaalde beluistering is de liefde alleen maar sterker geworden. Waar veel bands in dit genre niet graag van de gebaande paden afstappen, laat TMGS horen wat er gebeurt wanneer je dit wel doet. Ga Rivers & Coastlines snel beluisteren. Grote kans dat de muzikale vlinders ook bij jou gaan kriebelen.

TMGS. Rivers & Coastlines: The Ride
“Bevlogen vakmanschap”
Dirk Steenhaut, Cobra.be (08 February 2013)

Vier letters. Dat is het enige wat overblijft van The Moe Green Specials, een band uit Kalmthout die ten tijde van zijn debuut nog instrumentale surfrock speelde, met meer dan één knipoog naar spaghetti-westernsound van, pakweg, Calexico. Intussen is TMGS al aan zijn vierde langspeler toe en is er heel wat veranderd: het septet grossiert nu vooral in songs die het midden houden tussen indie-gitaarpop en melodieuze countryrock.
Op ‘Rivers & Coastlines: The Ride’, hoor je echo’s van The Jayhawks, het vroege Wilco en -in het geval van ‘Coastlines’ en ‘Headed Home’- Band of Horses. Soms lijken de invloeden van TMGS zelfs nog verder terug te gaan: ‘New Scene’ en het door een ouderwetse latin-vibe aangestoken ‘Bring Me The Night’ (met Buni Lenski van DAAU op viool) herinneren respectievelijk aan The Everly Brothers en Gram Parsons. Maar ook de voorliefde voor het oeuvre van Joey Burns en de zijnen klinkt, dank zij het veelvuldige gebruik van een jankende pedalsteel, een twangy gitaar en naar Mexico wuivende trompet, nog regelmatig door.
TMGS, dat niet minder dan drie zangers in de rangen telt, schrijft sfeerrijke, tussen pittig en slepend geposteerde liedjes, waarin grillige landschappen voorbijschuiven en een zekere ‘wanderlust’ niet ongewoon is. ‘Rivers & Coastlines: The Ride’, via een Grieks label ook op vinyl verkrijgbaar, is opgedeeld in een relatief lichtvoetige Day Side en een iets desolatere Night Side. Op die laatste staat onze absolute favoriet, ‘Evening Blues’, waarin de afwisselend knagende en bijtende gitaren op hun grofkorreligst klinken en ook een hitsig orgeltje zijn opwachting maakt. De muzikale gelijkenis met ‘Taillights Fade’ van Buffalo Tom nemen we er graag bij.
Niet alle tracks zijn even memorabel, maar met bevlogen vakmanshap kom je, zo te horen, ook al een heel eind. Een van de songs van TMGS werd ooit op de snaar genomen door het Amerikaanse Richmond Fontaine. Een mooier compliment lijkt ons nauwelijks denkbaar.

TMGS. Rivers & Coastlines: The Ride
Rif Raf (December 2012)

Met zo’n plaat in je achterzak moet je niet bescheiden beginnen worden. Wegdromen!

DIRTY FUSE “Dirty Fuse” CD (REVIEWS)

[ Review ] :: Rene | FileUnder.nl | 02 mei 2013 – 20:57 |

(translated excerpt)  Dirty Fuse has tried to make a retro-album that’s on par with the legendary Tornados-single ‘Telstar’. And these gentlemen from Athens managed to pull it off.

Surfinstrumentals. Een beetje Dick Dale, heel veel Phantom Four. Af en toe hoor je alleen een trompetje naar voren tetteren. Tja, wat moet je er meer over kwijt? Surf is als de zee zelf, woelige baren, het kabbelt wat, het is soms eb en soms vloed en bij volle maan lijkt het of er een bak TL-verlichting op de zee is losgelaten. De wind zorgt voor wat deining en dikke schuimkragen op metershoge golven. Dirty Fuse heeft in alles een retro-plaat gemaakt waarmee de band geprobeerd heeft om de legendarische single “Telstar” van The Tornados te evenaren. Nou, dat is deze Griekse heren uit Athene gelukt. En anders het halve oeuvre van Joe Meek wel. Is dat spannend? Nee. Het is wel briljante afterparty-muziek bij een huisborrel. En zo is er overal wel een markt voor te vinden.

PlanetTrash.com, Joost Jan Meertens (17 May 2012)

Uit Griekenland komen en je band Dirty Fuse noemen. Dat schept verwachtingen. Verwachtingen die te maken hebben met de economische wurggreep waarin dat land zit en de terechte felle reactie daarop. Afgelopen weekend speelden de Grieken die zich Bazooka en Gay Anniversary nog de ballen van lijf in Vera. Met een enorme fuck you houding en nog grotere lading aggressie en frustratie speelden deze bands alsof het hun laatste dag op aarde was. Bij Dirty Fuse is daar echter geen enkele sprake van. Het kwartet uit Athene speelt instrumentale surfrock en doet dat allemaal keurig volgens het boekje. Netjes, beschaafd en met heel veel deodorant onder de oksels. Dirty Fuse maakt geen muziek voor zweterige undergroundholen waar de laatste drachme euro wordt besteed aan de goedkoopste ouzo. De muziek is dusdanig opgepoetst dat het gemakkelijk als achtergrondmuziek dienst kan doen in viersterrenhotels langs de kust waar Russen met te veel geld hun borden vol scheppen en het personeel onbeschoft behandelen. Er zal niemand zijn die aanstoot neemt aan Dirty Fuse. Dat zal ik deze zomer persoonlijk gaan checken.

www.surfrockmusic.com, Reviewed by: Justin Hayes 2012

I’d been looking forward to hearing Dirty Fuse’s self-titled CD, Dirty Fuse. I finally got the chance and was not disappointed. The CD not only lived up to my expectations, it surpassed them. Dirty Fuse is an awesome band and Dirty Fuse is an awesome CD.
Some introductions are in order: Kostas Bakoulas (Guitar); Manolis Kisamitakis (Sax); Christos Kogios (Drums); John Drake (Bass); Duda Victor (Guitar).
Guest Performers: Maria Nikolakopoulou (Trumpet on “Red Moon”); Constantinos Christodoulou (Piano on “Reverb Land” and “Kite To The Stars”); Hanouf Onour (Tubeleki on “Black Hole”).
“Dirty Fuse” is a 12-track, all-instro CD. It’s packed with 30 great minutes of surf and plenty of good old-fashioned fun.

Your Brain Is Calling: Rad surf tune. The really cool guitar playing at the beginning sounds like it’s underwater. Great drumming and bass playing add to the driving sound. The neat sax treatment, playing in harmony with the bass during the last couple of verses, lights things up.
Sunset Beach: Outstanding. Simply outstanding. Sunset Beach has surf written all over it … powerful, emotional surf. Exceptionally well played by everyone, with just the right evocative touch. Sunset Beach will let loose tsunamis of surf to all who hear it.
A Blade From Damascus: Gobs of surf, with all of the things we love about surf … reverb, tremolo, glissandos and double-picked power. The punchy bass drives this one. A Blade From Damascus has a cool dark edge that makes you want to hit the beach and go for the big one.
Broken Wheels: Surfy hot rod tune. The neat palm muting on the guitar gives you the feeling that someone is putting along in their broken-wheeled jalopy. The arrangement is reminiscent of early ’60s music. Cool stuff.
Surf Lady: Opens with a hot bass riff, followed by thunderous pounding on the tom-toms. The bass and tom-tom combination creates an awesome sound. Then a crashing chord delivers a shockwave that gives birth to a super cool surf tune. Great drumming and juxtaposition of the guitars and bass make Surf Lady scream. I like the way the sax is used to accentuate certain phrases.
Reverb Land: This is a cool one, jazzy and surfy. Begins with some neat FX, followed by a piano chord that’s meant to get your attention. Cloak and dagger type of bass, drum and guitar playing sets the mood. Here comes a sexy saxophone and I’m turned on to the vibe.
Red Moon: The powerful opening will definitely get your attention by delivering a crisp, decisive musical attack. It’s almost as though Red Moon is challenging you to a duel and hoping that you will accept the challenge. Neat, potent track, highlighted by some excellent horn playing.
Cowgirl Gone Surfing: Lively and jumpy, Cowgirl Gone Surfing is a head-bouncing tune if ever there was one. A really fun song that makes me want to strap a pogo stick to a surfboard and bounce my way to the beach. Neat, neat, neat.
Surfin’ Bahia: Exceptional guitar playing highlights this surfy cocktail number. Yes, cocktail. I can see myself enjoying a cocktail while walkin’ the board and groovin’ to Surfin’ Bahia. I really like the kick-ass drum ‘n’ sax break going into the last verse. Too cool.
Kite To The Stars: Monster tune, big and powerful. Forget wind power, this kite prefers rocket fuel. There ain’t no holdin’ back as Dirty Fuse play like demons possessed and launch that kite all of the way to the stars.
Black Hole: That guitar sounds like the tick tock of a timepiece. Maybe it has something to do with the space-time continuum and the matter-antimatter sucking of a black hole. Whatever it is, the cool factor increases by light-years when those bongos kick in. Living in the icy cold depths of space, Black Hole is as far out cool as you can get.
Last Wave: Neat, bouncy surf tune. The only problem is … if I could catch a last wave that was as much fun to ride as Last Wave is to hear, I wouldn’t be able to stop. I’d want to ride all night. This is an outstanding track, with a freakin’ cool guitar interlude (beginning at 1:25) that will snap a headbanger’s head right off of his shoulders.

When I was asked to review Dirty Fuse, I could hardly wait for it to arrive. Well, it was most definitely worth the wait. It’s a really cool all-instro surf CD. If Dirty Fuse is indicative of the music being played in Athens, Greece, I want to go there … now.

Rock XS Radio, Gregg Vaios (06-11-2012)
Μετά από ένα killer  four track self released (και λίαν δυσεύρετο πλέον) 7″, ιδού η πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά των Dirty Fuse στην Green Cookie Records. Προσωπική μου επιλογή στα 100 καλύτερα albums του 2012, καθως και στα 20 καλύτερα ελληνικά. Μιλάμε για καταιγιστικό surf, όπου η έντονη παρουσία του σαξόφωνου δένει αρμονικότατα με τα classic surf riffs. Highlight του album η διασκευη στο standard του Τσιτσάνη με τίτλο Sunset Beach.

==========================================================

Jazz & Τζαζ 234, Φώντας Τρούσας (09-2012)
Όπως γράφει το ίδιο το συγκρότημα, σε τρίτο πρόσωπο, στο σχετικό δελτίο Τύπου: Οι Dirty Fuse σχηματίστηκαν το 2008 από τον κιθαρίστα Duda Victor και τον ντράμερ Χρήστο Κόγιο, με σκοπό να εξερευνήσουν τον μανιασμένο κόσμο του surf-rock. Σήμερα, τέσσερα χρόνια αργότερα, η… εξερεύνηση εκείνου του μανιασμένου surf κόσμου συνεχίζεται με την ηχογράφηση μάλιστα ενός long play (είχε προηγηθεί ένα 7ιντσο), το οποίο βρίσκει τους Dirty Fuse με νέα line-up, ήτοι: Κώστας Μπάκουλας κιθάρες, Μανώλης Κισαμιτάκης σαξόφωνα, Χρήστος Κόγιος ντραμς, John Drake μπάσο και Duda Victor κιθάρες.
(Ξανα)έχουμε να κάνουμε λοιπόν μ’ ένα καθαρό surf σχήμα, το οποίο στηριγμένο, βασικά, σε δικές του (instrumental εννοείται) συνθέσεις επιχειρεί να μεταφέρει κάτι από την αύρα του Πασιφικού στις δικές μας παραλίες. Πλήρως ενσωματωμένοι στη surf σημαντική και εκμεταλλευόμενοι στο έπακρο τα ποικίλα χαρακτηριστικά του στυλ (με πρώτο όλων, φυσικά, τον γνώριμο κιθαριστικό ήχο με το «κυματιστό» reverb) οι Dirty Fuse αποδεικνύονται «άσσοι» στη σύνθεση ενός ρεπερτορίου ―συνδυάζοντας στοιχεία από το frat, βεβαίως από το πούρο rock n’ roll και οπωσδήποτε από το πιο… περίτεχνο garage— που μπορεί οπωσδήποτε να ταρακουνήσει.
Αν και δύσκολα μπορείς να ξεχωρίσεις κάποιο από τα δώδεκα κομμάτια των Dirty Fuse, αφού άπαντα κυλούν, δηλαδή τρέχουν, δίχως να το αντιληφθείς (ίσως το “Black hole,” που μου άφησε κάτι από το “Bombora” των… Ελληνοαυστραλών Atlantics, αλλά και το surf-oriental “A blade from Damascus”), δεν γίνεται από την άλλη να μην επαινέσεις τη μοναδική διασκευή τους στο «Ακρογιαλιές δειλινά» του Βασίλη Τσιτσάνη (εδώ ως “Sunset beach”), με τη διπλοπενιά στην ηλεκτρική κιθάρα να σε ταξιδεύει (στο κύμα, στον αφρό, στην άκρη του πελάγους…).

==========================================================

Gew-Gaw (12-09-2012)
Ύστερα από το πολύ καλό εφτάρι τους το οποίο είχε κυκλοφορήσει πριν 3 χρόνια, ήρθε η ώρα οι Dirty Fuse να μας παρουσιάσουν το πρώτο τους άλμπουμ.

Σε ένα, ανάλογο του περιεχομένου εξώφυλλο, ακούμε 12 instro από πέντε άτομα (ένας σαξοφωνίστας προστέθηκε στο γκρουπ) που γνωρίζουν καλά πως να σερφάρουν! Πέρα από την προσθήκη λοιπόν του σαξόφωνου (όχι από τα αγαπημένα μου όργανα!!) λίγα πράγματα έχουν αλλάξει σε σχέση με το 7’’. Δυνατά τσιτάτα σερφ  ίνστρο, περισσότερο μελωδικά αυτή τη φορά, πολύ καλές κιθάρες και μερικά κομμάτια για να συνοδεύουν μουσικά τη θέα της θάλασσας το καλοκαίρι όπως είναι τα a blade from Damascus, broken wheels, surf lady καιsurfin’ bahia!
Βέβαια, πολύ καλή είναι και η απόδοση του sunset beach, κομμάτι του Βασίλη Τσιτσάνη (να ξηγιόμαστε όμως, άλλο ρεμπέτικα και άλλο σερφ).
Αν είστε σερφ φαν κλείστε θέση στην πράσινη σανίδα των Dirty Fuse.
Θα σας απογειώσει στα κύματα!!

==========================================================

Rock N’ Roll Town (12-09-2012)
Οι Dirty Fuse κυκλοφόρησαν το ομώνυμο full length album.
Είναι μία δουλειά που έγινε με την Green Cookie Records, έπειτα από το βινύλιο “Lost Riders” που είχε κυκλοφορήσει η μπάντα. Ο δίσκος αυτός ξεκινάει με το κομμάτι “Your Brain Is Calling”, το οποίο αποτελεί μία instrumental σύνθεση στην οποία θα παρατηρήσετε καλοκαιρινό χαρακτήρα και βραζιλάνικο ταπεραμέντο να ξεπετιέται καθώς οι νότες παίζουν πάνω στην κιθάρα. Βασικά, όλο το album των Dirty Fuse κινείται σε αυτό το ύφος. Δηλαδή είναι περίπου 30 λεπτά <<χαρωπής>> μουσικής που χωρίς στίχους και όταν την ακούς σου έρχεται να κλείσεις τα μάτια και να την αφήσεις να σε ταξιδέψει σε εξοτικά μέρη. Μάλιστα σε μερικά σημεία θα σου έρθουν στο μυαλό παλιές εποχές, καθώς στο θυμίζει λίγο η μελωδία που φτάνει στα αυτιά σου. Όλα τα μουσικά όργανα έχουν δέσει τόσο πολύ μεταξύ τους και έχει γίνει τόσο καλή δουλειά από τα παιδιά του συκγροτήματος που έχουν βγάλει ένα πολύ καλό αποτέλεσμα προς τα έξω για τον ακροατή.
Το ομώνυμο cd των Dirty Fuse κινείται στον χαρακτήρα της μπάντας, κάτι το οποίο είναι πολύ σημαντικό καθώς αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μας κάνουν να τους γνωρίσουμε παίρνοντας από αυτούς την πραγματική τους μουσική ταυτότητα. Μέσα από αυτή τη δουλειά μας περνάνε αυτό που θέλουν, καλή μουσική, ήλιος, θάλασσα και surf!
Όλα τα κομμάτια είναι ωραία!

==========================================================

[ Review ] rockinathens.gr | Γρηγόρης Κωνσταντάρας | 10-07-2012 |
The Good: Ένας δίσκος με ατμόσφαιρα που σε παρασέρνει να τρέξεις πάνω στα κύματα.

The Bad: Πόσο κάνει μια σανίδα του Surf;
Review: 4.5 / 5 – ΑΡΙΣΤΟ
Οι Dirty Fuse δημιουργήθηκαν το 2008, αποτελούνται από τους: Duda Victor (guitars), John Drake (bass), Christos Kogios (Drums), Manolis Kisamitakis (Sax), Kostas Bakoulas (Guitars), η μουσική τους βασίζεται στο old school surf rock των 60’s με στοιχεία garage και punk rock. Instrumental surf rock λοιπόν με καλλιτεχνικές επιρροές από: Dick Dale, Ventures, The Antlantics e.t.c.
Έρχονται λοιπόν με την δεύτερη ομώνυμη κυκλοφορία τους από την Green Cookie Records ύστερα από το πρώτο τους 7άρι βινύλιο “Lost Riders”. Από τη στιγμή που παίρνεις το Cd στα χέρια σου καταλαβαίνεις οτι πρόκειται για μία προσεγμένη δουλειά με πολύ όμορφο artwork, επίσης η παραγωγή του δίσκου κυμαίνεται σε πολύ υψηλά επίπεδα, αναδεικνύοντας με τον καλύτερο τρόπο το είδος της μουσικής.
Δώδεκα κομμάτια λοιπόν που ξεχυλίζουν από surf διάθεση, τόνους reverb και 60’s attitude. Ο δίσκος από το ξεκίνημά του (Your Brain is Calling) σε κάνει να χαλαρώσεις και να θέλεις να χωρέψεις στον ρυθμό του, χωρίς όμως να λύπουν και πιο “dark” συνθέσεις όπως το “Blade from Damascus” και το “Red Moon”. Επίσης ξεχωρίζουν τα: “Sunset Beach” το οποίο είναι διασκευή του κομματιού “Ακρoγιαλιές Δειλινά” από τον Βασίλη Τσιτσάνη, το super-groοve-άτο “Surf Lady”, το “Surfin’ Bahia” που ο τίτλος νομίζω τα λέει όλα, το “Black Hole” το οποίο με την συνοδεία από τουμπελέκι αποτελεί το no.1 hit του δίσκου κατ’εμέ, το “Kite to Stars” που μοιάζει λες και έχει βγεί από ταινία του Tarantino και τέλος το “Last Wave” που σε κανει να θές να ξαναπατήσεις το play ξανά για να τα ξανακουσεις όλα ακόμα μία φορά.
Γενικά πρόκειται για μία μπάντα που κάνει live ασταμάτητα με αποκορύφωμα την συμμετοχή της στο Surf Joe Summer Festival 2012 στην Ιταλία φέτος το καλοκαίρι, οπότε μην τους χάσετε…και επίσης αυτό το cd αποτελεί απαραίτητο εφόδιο για την παραλία και τις διακοπές…Surfs up!!!

==========================================================

Mixtape.gr, Κωνσταντίνος Πατσαρός (13-06-2012)
Τώρα που έπιασαν για τα καλά οι ζέστες, οι Dirty Fuse πιάνουν τη σανίδα του surf.
Είχα πετύχει τους Dirty Fuse στο after dark, πριν λίγους μήνες και είναι αλήθεια  ότι τα σούπερ surfάκια τους κερδίζουν στο live ακόμα και τους άβγαλτους στη σανίδα.
Οι Dirty Fuse σχηματίστηκαν από το Βραζιλιάνο στην καταγωγή κιθαρίστα Duda Victor και το ντράμερ Χρήστο Κόγιο το 2008. Οι φίλοι του είδους ίσως γνωρίζουν τον Duda από τη μπάντα του στη Βραζιλία, τους Búfalos D’Água. Τον τελευταίο καιρό όμως, ο Duda συχνάζει στα μέρη μας και τζαμάρει με τους Dirty Fuse, στους οποίους με τον καιρό προστέθηκαν οι Μάνος Κισαμιτάκης (σαξόφωνο) , Γιάννης Δράκος (μπάσο) και Κώστας Μπακούλας (κιθάρα). Μετά το επτάιντσο και εξαφανισμένο πια, Lost Riders, κυκλοφόρησαν πριν από λίγο καιρό το πρώτο, ομώνυμο, άλμπουμ τους στην Green Cookie Records.
Εδώ θα βρείτε τη μεταμόρφωση του Ακρογιαλιές Δειλινά του Τσιτσάνη σε instrumental διασκευή με τον τίτλο Sunset Beach αλλά και το Broken Wheels, που ξεχωρίζει ήδη από το πρώτο άκουσμα. Αν και η δύναμη που έχουν τα live τους, δε βγαίνει στο cd, στη πρώτη ομώνυμη δουλειά τους ακούει κανείς ένα πολύ δεμένο σύνολο, που αν στο μέλλον ξεφύγει περισσότερο από τις surf φόρμες, ο ήχος τους θα κάνει το βήμα παραπάνω.
Οι Dirty Fuse θα εμφανιστούν σήμερα Τετάρτη 13 Ιουνίου στο Tiki, λίγο πριν ταξιδέψουν στο Λιβόρνο της Ιταλίας για να πάρουν μέρος στο Surfer Joe Summer Festival, που διαρκεί τέσσερις ημέρες, από τις 21 μέχρι και τις 24 Ιουνίου.
Label : Green Cookie
Track For Your Mixtape : Broken Wheels

==========================================================

elliniki-skini.gr  (15 Μαϊου 2012)
Είναι ελάχιστες οι περιπτώσεις σε αυτό το site που να έχουμε τοποθετηθεί ανοιχτά για το αν μας αρέσει ή όχι μία μπάντα… Gravity Says I, Planet Of Zeus και μερικοί ακόμα. Ε, τώρα προσθέτουμε και τους Dirty Fuse στη λίστα, που όταν ακούσαμε πρώτη φορά το άλμπουμ τους στη συνέχεια το… «λιώσαμε».
Οι Dirty Fuse σχηματίστηκαν το 2008 από τον Βραζιλιάνο κιθαρίστα Duda Victor, ο οποίος ―απ’ ότι μάθαμε― είχε στην πατρίδα του μία μπάντα που έπαιζε surf και τον Έλληνα ντράμερ Χρήστο Κόγιο. Τον Δεκέμβριο του 2010 κυκλοφόρησαν ένα 7” με τον τίτλο “Lost Riders” και μόλις πριν λίγες ημέρες, στις 7 Μαΐου για την ακρίβεια, έβγαλαν το πρώτο τους άλμπουμ με τίτλο -ομώνυμο της μπάντας- “Dirty Fuse” από την Green Cookie Records εκ Θεσσαλονίκης.
Το άλμπουμ περιέχει 12 instrumental κομμάτια τα οποία ακούγονται… νεράκι. Μεγάλη δουλειά στον ήχο τους κάνει το σαξόφωνο του Μανώλη Κισαμιτάκη, ενώ εντυπωσιαστήκαμε από το γεγονός ότι στο άλμπουμ έχουν «χωρέσει» guest τρομπέτα, πιάνο και τουμπερλέκι!
Ακούστε εδώ την εξαιρετική διασκευή που έκαναν -και που συμπεριέλαβαν στο άλμπουμ- οι Dirty Fuse στο «Ακρογιαλιές Δειλινά» του Βασίλη Τσιτσάνη. Κάποιος να το στείλει τον Tarantino…

DISTORTION TAMERS “Junglehead Stories” CD (REVIEWS)

Distortion Tamers Junglehead Stories promo photo Milo Green Cookie recrds 2011

[Review] :: Phil Dirt, Reverb Central
[Interview] :: www.wildthing.gr
[Review] :: www.ox-fanzine.de (02/03-2012)
[Review] :: www.soulseller-mag.com (02-03-2012)
[Review] :: Gonzo (circus) (02-2012)
[Review] :: www.planettrash.nl (18-01-2012)
[Review] :: www.stereoworld.gr (18-10-2011)
[Radio CD Presentation] :: Diamonds 95.8 FM
[Radio Interview] :: Post Rock, 105.5 FM (15/9/2011 16:30-17:30)
[Review] :: www.downtunedmag.com (23-09-2011)
[Review] :: Rock Nation (13-09-2011)
[Review] :: duendemagazine.gr #3

Distortion Tamers – Junglehead Stories ***

This album sports two instros with surf and rock combined. Tight, aggressive, and engaging material. You wouldn’t think so from the cover art, now would you.
Swell **** Surf Rock (Instrumental)
“Swell” is a thick surf grind with an ominous image and attractive sound. Part modern, part vintage, with a touch of desert and long sustain chords. It’s a really cool instro with whammy chords and some fine guitar lines.
Motorcity Surf *** Surf Rock (Instrumental)
Double picked and amped by some very cool drums and pumping bass. The melody line is not as interesting as I like generally, but the aggressive tone and whammy chords make it compelling.

Phil Dirt – Reverb Central – PO Box 1609, Felton, CA 95018-1609 USA

[Review] :: Alex M. Gundlach, OX-Fanzine #100 (February/March 2012)

DISTORTION TAMERS “Junglehead Stories” Wertung: 7/10

Ein Trio aus Griechenland in klassischer Rock’n’Roll-Besetzung präsentiert hier auf seiner Debüt-CD eine wilde, krude Mischung aus leidenschaftlich vorgetragenem kraftvollen Rock mit Punk-, Garagen- und Surf-Einflüssen.Zumeist wird im Midtempo-Bereich schwer abgerockt, was in Kombination mit der versoffenen Stimme des Sängers, die bei einigen Songs schon an Lemmy Kilmister erinnert, authentisch dreckig, ehrlich und dadurch sehr überzeugend klingt.Live kommen die Songs mit Sicherheit noch deutlich gewaltiger rüber. Höhepunkte des 10-Track-Albums sind die gelungene Coverversion des Soul-Klassikers „Better move on“, zwei Instrumentalstücke mit gelungener Kombination aus Surf und Schweinerock sowie zum Abschluss ein gewaltiger Rocker von fast acht Minuten Länge.Insgesamt alles andere als leichte Kost, aber ein rundum gelungenes Debüt, auf dem man in der Zukunft aufbauen kann. Noch gibt es Hoffnung für Griechenland.

Axel M. Gundlach © by Ox-Fanzine / Ausgabe #100 (Februar/März 2012)

[Review] :: Gonzo (circus) | February 2012 | Patrick Brunee | ;r=10363&srch=distortion%20tamers

Het trio Distortion Tamers komt uit Athene en gebruikt slechts mondjesmaat wat surf (het instrumentale ‘Swell’). Kostis Anagnostopoulos en Christophoros Triantaphillopoulos hebben beiden meer dan twintig jaar ervaring in allerlei groepjes. Om niet op de vertrouwde geluiden terug te vallen, haalden ze jonkie en bassist Stelios Voumvakis binnen. Triantaphillopoulos speelde eerder in de Griekse neopsychedelische bands Purple Overdose en No Man’s Land, en die achtergrond zorgt voor een verruiming van de rock-’n-’rollsound van de Distortion Tamers. Het enige negatieve dat we kunnen bedenken is dat de band nogal braaf klinkt. En dat is niet erg met muziek die heel erg in de jaren 1950, begin jaren 1960 zit gebeiteld. Een covertje, van Arthur Alexander, en negen leuke eigen liedjes die een donkere, winterse dag weten op te fleuren: soms hoeft het niet meer te zijn.

[Review] :: SoulSeller.com | 02 March 2012 | Ben |

Distortion Tamers – Junglehead Stories

Gehen wir ganz allein von der Bestehenszeit dieser Band aus und nicht vom Alter mancher Mitglieder, so sind Distortion Tamers eine noch wirklich junge Formation, die vor nicht allzu langer Zeit ihren ersten Tonträger auf Green Cookie Records veröffentlicht hat.

Nimmt man die einzelnen Musiker etwas genauer unter die Lupe so stellt man schnell fest, dass hier größtenteils erfahrene “alte Herren” am Werk sind. Sänger, Texter und Gitarrist Kostis Anagnostopoulos sammelte schon in etlichen deutschen Underground-Bands seine Erfahrungen und betätigte sich auch als Komponist für den Soundtrack von Medusa (Science Fiction Award in Houston Texas Film Festival). Schlagzeuger Christophoros Triantaphillopoulos blickt auf zwölf Alben und 20 Jahre als Mitglied von Purple Overdose und No Man´s Land zurück. Einzig allein Bassist Stelios Voumvakis ist der wirkliche Jüngling dieses Punk Trios.

Nun ist mit Junglehead Stories der erste Tonträger unter Dach und Fach gebracht worden und steht bereits in den Geschäften. Auf ihrem Debut präsentieren die Drei einen wüsten Eintopf aus Punkrock und Garage, verfeinert mit Psychobilly und Rock´N´Roll Elementen. Eine Mischung die beim lesen interessanter klingt als das letztendliche Resultat.

Distortion Tamers wirken auf ihren zehn Songs zwar ambitoniert, aber der Funke will einfach nicht überspringen. Statt zu explodieren dümpeln die Songs ein wenig unspektakulär vor sich hin, kräftig unterstützt von der auf ein Minimum reduzierten Instrumentalisierung.  Natürlich trägt auch die lasche Produktion ihren Beitrag dazu bei. “Jetzt machen wir ein Fass auf!” klingt jedenfalls anders.

Dieses Album sollte eigentlich eine dicke Ladung explosiven Punk & Roll nach Hause bringen. Tut es aber nicht!

[Review] :: Planet Trash | Junglehead Stories – Distortion Tamers | www.planettrash.nl | Woensdag 18 Januari 2012 at 4:56 pm

Nog meer Grieken. Een tijdje terug verscheen de debuutplaat van Acid Baby Jesus. Een plaat die tot één van mijn favoriete platen van 2011 gerekend mag worden. Ook Distortion Tamers komt uit Griekenland. Een rock ‘n roll trio uit Athene. Daar waar Acid Baby Jesus de neiging heeft om onbedoeld allerlei verschillende kanten op de gaan, blijft Distortion Tamers meer op het rechte pad. Smerig, maar vooral strak rocken is het motto op debuutplaat Junglehead Stories. Tien verhalen die soms wat lang duren. Om je rock ‘n roll punt duidelijk te maken is ongeveer twee en een halve minuut ruimschoots voldoende. Langer is echt niet nodig. Deze band beheerst die kunst nog niet. De gitarist wil te graag zijn kunsten laten horen, waardoor de nummers soms zelfs naar de vijf minuten gaan. Junglehead Stories stelt om die reden teleur en schiet te kort. Erg jammer, want deze Grieken weten ondertussen wel in de meeste nummers een verleidelijke balans te vinden tussen surf, garagerock, rockabilly en onzuivere rock ‘n roll. Nu alleen nog kort en bondig. Ook na het luisteren van Junglehead Stories kan met gerust hart gesteld worden dat Acid Baby Jesus voorlopig mijn favoriete Griekse band blijft.

Oog & Oor: New Sunrise – Distortion Tamers

[Review] :: Distortion Tamers – Junglehead Stories | www.downtunedmag.com | 23 September 2011

I want to be clear with you. This album has nothing to do with Downtuned Magazine’s spirit. It doesn’t belong to any of the “downtuned” genres I’m trying to support through this effort. You see Distortion Tamers is a garage punk’n’roll band but in this case I’ll make an exception for a couple of reasons. First of all because they were kind enough to come in touch with me, let me hear their album and eventually like it. Secondly, their drummer (Christophoros Triantaphillopoulos) is also a member of  the well-known Greek psych-sters Purple Overdose and No Mand’s Land. And last because their music style is similar to one of the greatest Greek bands, The Last Drive. Enough with the “excuses”, let’s get to the point…

Coming from Athens, Greece Distortion Tamers were formed in 2009 by Kostis Anagnostopoulos, Christophoros Triantaphillopoulos and the band’s youngster Stelios Voumvakis. In May ’10 they played their first gig, opening for The Last Drive. Few days ago, they released their debut album “Junglehead Stories”.

Now their music’s basis is a mixture of rock’n’roll and garage with punk rock bits in it. It’s quite hard for me to describe their sound exactly as well as give you some reference points for it. Don’t get me wrong but it’s not the kind of music I usually dig so I’m not familiar enough with these genres. Anyway, I listened “Junglehead Stories” quite a few times in order to like it. Not that is bad or boring but I wanted my time to get used to it. Nevertheless, in the end I was rewarded. The album has a great flow and is balanced between more slow-driven trippy tunes and high-energy bursts. Kostis (guitar) and Christophoros (drums) definitely show their skills and experience while Stelios’ bass under-tunes complete the deal by creating a solid, thick sound. The only downside I personally found was the vocals which didn’t stick good with the rest at some specific parts but judging them as a whole are as I expected to be in a disc like this.

I suppose that their live performances will definitely kick-ass ’cause this kind of music is meant to be played live. From the album’s songs, I have to say that I liked more the ones that are much closer to my listenings like the “Sunday Of The Dead” (great bass lines), the instrumental “Swell” which is the perfect soundtrack for drinking whiskey in a smokey, dirty bar in the middle of a desert and the last ones “Rage” and “Hey Bro”. Especially the second one is awesome! Heavier, downtuned, repetitive… In tracks like these, the trio’s previous experience in other bands comes to surface even more…

While I was writing this review, I was listening to “Junglehead Stories” and I kept finding things that make me like it even more. And I can’t see why not. The compositions work fine, they’re good musicians and their playing is passionate. The bottom line is that either you’re fond of this kind of music or not, you’ll find something at least enjoyable in this one. They give their soul after all…

===========================================================

[Interview] :: Wild Thing | Άντα Λαμπάρα |
Μια αλήτικη συμμορία με δίψα και πάθος για μουσική περιπλάνηση σε rock ‘n’ roll μονοπάτια και στέκια. Οι μουσικές φόρμες που επιλέγουν να κινηθούν σε πρώτο άκουσμα μας φέρνουν στο μυαλό ένα ηχητικό χαρμάνι από garage, punk και surf στοιχεία, όμως το τελικό αποτέλεσμα έχει να κάνει απoκλειστικά με την δική τους σφραγίδα σε αυτή την προσπάθεια. Ένα σφιχτοδεμένο τρίο με την κιθάρα να χτίζει κομμάτια και να ροκάρει σε πρώτο πλάνο ένα οργισμένο ρυθμό. Άλλωστε ο Κωστής Αναγνωστόπουλος (κιθάρα/φωνή) διεκδικεί επάξια τον χαρακτηρισμό «χαρισματικός» αφού έγραψε το soundtrack της μεγάλου μήκους ταινίας του Γιώργου Λαζόπουλου Μέδουσα και έχει συνεργαστεί με πολλούς μουσικούς και μπάντες. Ο ντάμερ Χριστόφορος Τριανταφυλλόπουλος δίνει μια νέα δυναμική στη μπάντα αφού έχει στο ενεργητικό του μεγάλη δισκογραφική δουλειά,αμέτρητες συναυλίες και αναρίθμητες συνεργασίες (Purple Overdose, No Man’s Land, Allison). Και ο Στέλιος Βουμβάκης στο μπάσο (ex-Drunk Motherfuckers) διοχετεύει φρέσκο αίμα μέσα από τις μπασογραμμές του. Οι Distortion Tamers επιστρατεύουν όλες τις δημιουργικές ιδέες τους για το πρώτο τους δισκογραφικό βήμα με τίτλο Junglehead Stories χωρίς να αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης. Οι ενορχηστρώσεις μεταλλάσσονται πάνω σε ένα ακατέργαστο ηχητικό καμβά από ζόρικες νότες και μας παραπέμπουν σε περιγραφική αφήγηση κάποιας ταινίας του Quentin Tarantino. Αλλά καλύτερα να μας δώσει αυτή την περιγραφική αφήγηση ο Κωστής Αναγνωστόπουλος:

ΑΛ: Πότε διαμορφώθηκε η μπάντα με την μορφή που έχει σήμερα και ποιό είναι το line-up;
ΚΑ: Οι Distortion Tamers υπάρχουν εδώ και δύο χρόνια. Είμαστε σχετικά καινούργια μπάντα, αν και δύο από τα μέλη (εγώ και ο Χριστόφορος) έχουμε μακρά προϋπηρεσία στην Αθηναϊκή σκηνή. Το group δημιουργήθηκε από την ανάγκη μας να εξωτερικεύσουμε όλες αυτές τις σκέψεις και τα συναισθήματα που εάν έμεναν μέσα μας θα μας τρέλαιναν, από την ανάγκη της δημιουργίας και της έκφρασης καθώς και από την επιθυμία της ταύτισης με τον κόσμο. Το line-up από το ξεκίνημα έως τώρα είναι το ίδιο, δηλαδή εγώ στην κιθάρα και τα φωνητικά, ο Χριστόφορος στα τύμπανα και ο Στέλιος στο μπάσο.

ΑΛ: Τι είναι αυτό που επηρέασε τη μουσική σας και σας έφτασε στον ήχο που έχετε σήμερα;
ΚΑ: Το κεντρικό νόημα των συζητήσεων που κάναμε στο ξεκίνημα των Tamers παρέπεμπε σε μια μπάντα που θα έπαιζε το rock ‘n’ roll χωρίς πολλές επεξεργασίες και με κυρίαρχα τα στοιχεία του πυρήνα του, όπως η γνησιότητα, η ειλικρίνεια και η ένταση σε όλα τα επίπεδα. Επίσης οι μέχρι τώρα εμπειρίες μας αλλά και οι μουσικές επιρροές από την παλιά Αμερικάνικη και Αυστραλιανή garage punk σκηνή έχουν συμβάλει καθοριστικά στην μορφή της μουσικής και του ήχου μας.

ΑΛ: Τι διαδικασία ακολουθείτε συνήθως στη σύνθεση; Φέρνετε έτοιμα τα κομμάτια ή η δημιουργία των κομματιών προκύπτει μέσα από τις πρόβες;
ΚΑ: Το κάθε κομμάτι έρχεται έτοιμο από εμένα. Συζητάμε όλοι μαζί για το περιεχόμενο του, την αίσθηση που υπήρξε όταν γράφτηκε (ή λίγο πριν), την επιθυμητή αισθητική, τους στίχους καθώς και το τι θέλει το κομμάτι από εμάς να κάνουμε! Ύστερα ο καθένας μας βάζει το προσωπικό του στύλ, την δική του άποψη και τo προσεγγίζει από τη δική του σκοπιά στα πλαίσια που προανέφερα. Εννοείται ότι εάν δεν υπάρχει η απόλυτη επιθυμία και των τριών μας να παίξουμε κάποιο κομμάτι, απλά… δεν το κάνουμε! Είναι μια διαδικασία που τώρα πια έχει αποκτήσει αυτόματη ροή, έχει γίνει ρουτίνα, ο τρόπος που δουλεύουν οι Tamers.

ΑΛ:  Από τι είναι επηρεασμένη θεματολογία των στίχων σας;
ΚΑ: Οι στίχοι μας επηρεάζονται από τα πάντα. Δεν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη «κατεύθυνση» να πάρουν ή κάποιος προορισμός για να φτάσουν. Στον πρώτο μας δίσκο Junglehead Stories η θεματολογία των στίχων προέρχεται ακριβώς από αυτό που λέει και ο τίτλος του. Περιγράφονται ιστορίες ενός «τρελλαμένου» μυαλού, τα συναισθήματα, οι σκέψεις, οι πράξεις καθώς και τα αποτελέσματα αυτών στην καθημερινή ζωή σε επίπεδο ύλης αλλά και πνεύματος. Γίνονται αναφορές στην κοινωνική αδικία και το θυμό που προκαλεί (“Rage”), στην απόγνωση, στην τρέλλα των εξαρτήσεων, στα προβλήματα με τον νόμο, στη μοναξιά και την απελπισία (“Hey Bro”, “Give Me Soul”, “Down in the Hole”), στην αγάπη και την αλληλεγγύη (“Bad Dog”) αλλά και στην ειλικρίνεια, την πίστη και την αισιοδοξία (“New Sunrise”). Στον επόμενο δίσκο μας η θεματολογία των στίχων ίσως να είναι εντελώς διαφορετική. Είναι κάτι που ποτέ δεν μπορούμε να ξέρουμε, γιατί ακριβώς δεν έχει όρια, μεταλλάσσεται και εμφανίζεται αυθόρμητα και πηγαία.

ΑΛ: Πώς γεννήθηκε η ιδέα γι’ αυτή τη δισκογραφική δουλειά;
ΚΑ: Στις συζητήσεις που κάναμε μεταξύ μας στο ξεκίνημα καταλήξαμε ότι θέλουμε να καταγράφουμε δισκογραφικά τη δουλειά μας με όση μεγαλύτερη συχνότητα το επιτρέπουν οι καταστάσεις. Στα πλαίσια αυτής της επιθυμίας μας, που είναι και η φυσιολογική εξέλιξη (μαζί με τις ζωντανές εμφανίσεις) για ένα συγκρότημα έγινε και ο πρώτος μας δίσκος, το Junglehead Stories. Η σύνθεση των κομματιών ξεκίνησε από την στιγμή που ήρθε και ο Στέλιος και δημιουργήθηκε η πλήρης και τελική σύνθεση της μπάντας. Το υλικό δηλαδή είναι «φρέσκο» και προχώρησε πολύ γρήγορα. Ενάμιση χρόνο μετά την δημιουργία μας και έναν μετά το πρώτο μας live στο Gagarin, ήταν έτοιμο. Προσωπικά για εμένα θέλω να πω ότι λειτούργησε πολύ έντονα σαν μέσο αποφόρτισης συναισθημάτων, μιας και είχα ένα αρκετά μεγάλο διάστημα αποχής σε αντίθεση με τον Χριστόφορο και τον Στέλιο που έπαιζαν σε άλλα συγκροτήματα.

ΑΛ: Περιγράψτε μου τη δημιουργική διεργασία και την διαδικασία της ηχογράφησης του παρθενικού σας άλπουμ Junglehead stories που κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο του 2011.
ΚΑ: Επιλέξαμε στο project αυτό να δουλέψουμε με παραγωγό και συνεργαστήκαμε με τον Παναγιώτη Νταβέλο ο οποίος είναι πολύ καλός σε αυτό το αντικείμενο. Στις συζητήσεις που κάναμε αποφασίσαμε να προχωρήσουμε σε ηχογράφηση με ολοκληρωτικά “live” νοοτροπία, πράγμα δύσκολο και με μεγάλες απαιτήσεις στο παίξιμό μας αλλά και στον τρόπο που θα γινόταν η παραγωγή. Θα μπορούσαμε πιo εύκολα να δημιουργήσουμε μια πιο «εντυπωσιακή» τελική μουσική εικόνα βάζοντας δεύτερες και τρίτες κιθάρες, ήχους και εφέ, αλλά προτιμήσαμε την αμεσότητα της πραγματικής μας υπόστασης ως rock’n’roll trio. Έτσι όποιος έρθει να μας ακούσει live στη σκηνή μπορεί να είναι ήσυχος ότι θα ακούσει (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) ό,τι ακούει στο δίσκο μας με επιπλέον την ενέργεια και την «τρέλλα» που πάντα προκύπτουν στις ζωντανές εμφανίσεις και που γουστάρουμε πολύ. Τώρα όσον αφορά την κατάσταση στο studio κατά τη διάρκεια των εγγραφών και των μίξεων, περάσαμε ατελείωτες ώρες με έξαψη, κυνικότητα, γέλιο, εξάντληση, πισίνες ολόκληρες από καφέ και βουνά από τσιγάρα, ξύλο και αγάπη… μια συνηθισμένη ηχογράφηση δίσκου rock’n’roll μπάντας!

ΑΛ: Πώς γεννήθηκε η ιδέα της εικαστικής πλευράς του εξωφύλλου;
ΚΑ: Ήταν μια ιδέα που είχαμε εμείς και ο φωτογράφος και φίλος μας Δημήτρης Μυλωνάς μαζί με τον γραφίστα Χρήστο Ιακωβόγλου ανέλαβαν να την εκτελέσουν. Το άψυχο κεφάλι μιας κούκλας που βρέθηκε στα σκουπίδια (ως σύμβολο πνευματικού και συναισθηματικού τέλματος) φωτογραφήθηκε στο στούντιο μαζί με το ηχείο που είναι η μουσική, το μέσο. Τα διάφορα σύμβολα που ξεπετάγονται από μέσα τους αναφέρονται στην πίστη, στις εξαρτήσεις, την ελευθερία του μυαλού, στον θάνατο, την αγάπη, τις αποδράσεις από την πραγματικότητα, στο ρίσκο. Έννοιες άμεσα συνδεδεμένες με την θεματολογία των στίχων. Γενικά το έχουμε ξαναπεί ότι μας ενδιαφέρει να αναδεικνύονται κι άλλα είδη τέχνης μέσα από την δική μας δουλειά, όπως η φωτογραφία, τα κλιπ εικόνας κ.λπ. Ή έστω μας ενδιαφέρει πολύ να το προσπαθήσουμε…

ΑΛ: Πώς προέκυψε η συνεργασία σου στο soundtrack της ταινίας του Γιώργου Λαζόπουλου Μέδουσα;
ΚΑ: Ο Γιώργος Λαζόπουλος ήταν γνωστός μου. Είναι ένας ξεχωριστός σκηνοθέτης που κατά την δική μου άποψη συνειδητά επέλεξε να πορεύεται στη «σκοτεινή πλευρά του δρόμου» και με τους δικούς του ρυθμούς ως προς τη δημιουργία ταινιών. Όταν μου ζήτησε να γράψω την μουσική για την μεγάλου μήκους ταινία του Μέδουσα ήταν σε μια πολύ «περίεργη» φάση της ζωής μου. Κατανόησα πολλά πράγματα για εμένα αλλά και για την ίδια την μουσική μέσα από αυτό το project. Ήταν σημαντική εμπειρία. Στην Ελλάδα η ταινία δεν έτυχε ιδιαίτερης αναγνώρισης από το Ελληνικό κέντρο κινηματογράφου ή τους διανομείς σε αντίθεση με το εξωτερικό που προσκλήθηκε σε κάποια από τα πιο διάσημα παγκοσμίως φεστιβάλ φανταστικού κινηματογράφου, όπως των Βρυξελλών, του Οπόρτο και του Χιούστον του Τέξας. Στο Χιούστον βραβεύτηκε κιόλας με το 3ο βραβείο…

ΑΛ: Υπάρχουν κάποιες μπάντες ή κάποιες συναυλίες τελευταία που σας άρεσαν ιδιαίτερα;
ΚΑ: Οι BLML του Γιώργου (σσ. Καρανικόλα) με το The Gift, που είναι μια πραγματικά πολύ ιδιαίτερη δουλειά. Από συναυλίες το 80s gathering στο ΑΝ Club με μια περίεργη και ωραία συναισθηματική φόρτιση και φίλους από τα παλιά. Πάντως για να ξαναγυρίσουμε στις μπάντες, να πούμε ότι τα τελευταία χρόνια η Αθήνα και οι άλλες μεγάλες πόλεις κατακλύζονται από πολύ καλά νέα συγκροτήματα και αξιόλογες δουλειές!

ΑΛ: Με τι τρόπο θα υποστηρίξετε την καινούργια σας δισκογραφική δουλειά;
ΚΑ: Την κατάσταση στο χώρο αυτόν στην Ελλάδα λίγο-πολύ την ξέρουμε. Ενώ το επίπεδο και ο αριθμός των συγκροτημάτων έχει πραγματικά εκτοξευτεί, δυστυχώς δεν συμβαίνει το ίδιο και στον χώρο που τα περιβάλλει. Ενοούμε τα club, τις δισκογραφικές εταιρείες, τους διοργανωτές συναυλιών, τους promoters ως πραγματικούς επαγγελματίες (αν υπάρχουν τέτοιοι). Χωρίς να μιλάμε για όλους βέβαια. Τώρα για συνεντεύξεις (ραδιοφωνικές και στον ηλεκτρονικό τύπο) καθώς και αποστολές promo package για airplays και κριτικές λίγο ή πολύ έχουν ήδη γίνει. Οπότε αυτό που απομένει είναι τα live. Αυτό είναι που γουστάρουμε και πιο πολύ τελικά. Δεν πρόκειται όμως να πάμε να παίξουμε κάπου όπου δεν υπάρχει έστω ο υποτυπώδης σεβασμός για εμάς και γι’ αυτό που κάνουμε. Δηλαδή άρτιες συνθήκες από άποψη τεχνικού εξοπλισμού και συμπεριφοράς απέναντι σε εμάς και τον κόσμο που έρχεται να μας ακούσει. Οι D.I.Y. διοργανώσεις είναι μια άλλη ιστορία (σε γενικές γραμμές μας αρέσουν) και δεν μιλάμε γι’αυτές. Παίζουμε την μουσική μας για εμάς και ένα περιορισμένο αλλά ιδιαίτερο κοινό και το γνωρίζουμε, το κάνουμε συνειδητά και νοιώθουμε πολύ εντάξει με αυτό!

[Review] :: Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος “Distortion Tamers: Junglehead Stories” | www.stereoworld.gr | 18 Οκτωβρίου 2011 |

Τους Distortion Tamers τους πρωτογνωρίσαμε τον Μάιο του 2010 όταν έπαιξαν ως support στους Last Drive στη συναυλία τους στο Gagarin, εκείνη, μάλιστα, αποτελούσε και την πρώτη τους ζωντανή εμφάνιση (περισσότερα για το συγκεκριμένο live εδώ). Οι Distortion Tamers αποτελούν ένα κλασικό rock & roll trio, η μουσική τους πατάει στο garage και το punk του παρελθόντος και παρότι φρέσκοι ως μπάντα, τα 2/3 τους έχουν μακρύ παρελθόν στην εγχώρια rock σκηνή.

Το Junglehead Stories, το ντεμπούτο τους, αποτελεί μια δουλειά γεμάτη παθιασμένο και δυναμικό rock & roll, garage και punk, ένας ήχος, δηλαδή, που συγγενεύει με αυτό των σπουδαίων Last Drive. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν κομμάτια όπως τα γκαζωμένα New Sunrise, Bad Dog και Give Me Soul που κινούνται στο κλασικό garage – punk ύφος. Το θαυμάσιο Sunday Of The Dead αποτελεί ένα καλό δείγμα γραφής των συνθετικών ικανοτήτων του συγκροτήματος, ενώ τα όμορφα ορχηστρικά Swell και Motorcity Surf φλερτάρουν με το surf ήχο. Στα θετικά και η ενδιαφέρουσα διασκευή στο Better Move On του Arthur Alexander (τραγούδι από το μακρινό 1961). Τέλος, δεν μπορούμε να παραλείψουμε το καταιγιστικό Rage στο οποίο η μπάντα καυτηριάζει τη τρέχουσα κατάσταση που επικρατεί στη χώρα και εκφράζει την οργή που μοιάζει να ξεχειλίζει, με στίχους επιθετικούς και άκρως επίκαιρους.

Οι Distortion Tamers είναι φανερό ότι το διασκεδάζουν πάρα πολύ αυτό που κάνουν, και αυτό το μεταδίδουν και στον ακροατή. Το παίξιμό τους είναι γρήγορο, παθιασμένο και «παλιομοδίτικο» αλλά όχι κολλημένο στο παρελθόν. Το Junglehead Stories είναι ένας ατόφιος rock & roll δίσκος που θα ευχαριστήσει τους πιστούς του είδους. (7/10)

===========================================================

[radio cd presentation] :: Distortion Tamers are debuting tonite on diamonds 95.8fm. rnr just the way we like it.

===========================================================

[radio interview] :: Οι Distortion Tamers καλεσμένοι στην εκπομπή του Αντώνη Φράγκου ”POST ROCK” 105.5 fm (στο κόκκινο) Πέμπτη 15/9/2011 16:30-17:30!! ||| Distortion Tamers guests on the radio show ‘‘POST ROCK” 105.5 fm w/Antonis Fragos, Thursday 15/9/2011 16:30 to 17:30!!

 Distortion Tamers @ PostRock radio show (15-09-2011) by Green Cookie records

===========================================================

[Review] :: CyCo Alx | Distortion Tamers – Junglehead Stories (2011) | Rock Nation (13-09-2011)

To Junglehead Stories είναι το πρώτο άλμπουμ των Distortion Tamers. Με ένα πρώτο άκουσμα κάποιος μάλλον θα τους κατηγορηοποιούσε στο Street Punk/Rock, με ένα πιο προσεχτικό όμως άκουσμα, όπου είναι μαθηματικά βέβαιο πως θα οδηγήσει τον ακροατή στο λιώσιμο του CD, …αρχίζουν τα ζόρια…

Κι εξηγούμαι τι εννοώ ζόρια, εννοώ τα ζόρια που τραβάω εγώ τώρα, γιατί άντε να περιγράψεις πως μπορείς να μπλέξεις τους GBH, τους Social Distortion, τον Johnny Cash (σαν εχθές πέθανε…R.I.P), το pchychobilly, το grunge, το rockabilly, τους Ramones, τους Motorhead (ίσως), τους Soundgarden…και δε συνεχίζω άλλο…και να βγάλεις προσωπικό ήχο;

Oλα αυτά που ανέφερα κι ακόμα παραπάνω, κάνουν οι Distortion Tamers. Εχουν κάνει μια μίξη όλα τα ακούσματα τους, όλα τα κομμάτια νομίζεις ότι κάπου τα έχεις ξανακούσει αλλά τελικά δε τα έχεις ξανακούσει πουθενά!

Ο δίσκος είναι αυτό που λέμε “ταξιδιάρης”, απλά αφήνεσαι χωρίς να προσπαθείς να βάλεις ταμπέλες και η μουσική σίγουρα κάπου θα σε πάει…τελειωμένα μπαρ με τίγκα στο αλκοόλ καταστάσεις θα είναι αυτό τo μέρος; Με μια μηχανή σε κάποιο highway θα είναι; Στην αγκαλιά μιας φτηνής πουτάνας ίσως; Oπως και να έχει, ο προορισμός θα μυρίζει rock ‘n roll και το ταξίδι αλητεία!

Θα ήθελα να σταθώ σε δύο κομμάτια, το πρώτο είναι το instrumental (που εντελώς τυχαία παίζει στο στεροφωνικό μου αυτή τη στιγμή) Swell…είναι το χαμένο κομμάτι του πάζλ στο soundtrack του Pulp Fiction του Tarantino και το άλλο είναι το έπος Hey Bro που με το μόνο που μπορώ να το συγκρίνω είναι το 20 λεπτο Full Metal Jack Off του Biafra με τους D.O.A.

A…για όσους δε το ξέρουν οι Distortion Tamers είναι έλληνες και αποτελούνται από τους :

Κωστής Αναγνωστόπουλος (Kosta.A-Monk) ― κιθάρα/φωνή

Χριστόφορος Τριανταφυλλόπουλος (Silver) ― drums

Στέλιος Voumvakis (PEP) ― μπάσο.

MySpace | Fatsabook

===========================================================

[Review] :: Δημήτρης Γλυφός | “Distortion Tamers – Ένα αυθεντικό R’n’R threesome” | τεύχος #3 – ΝΤΟΥέΝΤΕ magazine

Εικόνα πρώτη: Τρεις τύποι, τα απαραίτητα, χαμηλωμένα φώτα, βύσματα στη θέση τους, τα δέρματα κουρδισμένα, το κλακ των κουμπιών του ενισχυτή στο on, μικροφωνισμοί, αναλογικά πέλματα, μπαγκέτες στο μέτρημα και κορμιά σε έκσταση.
Εικόνα δεύτερη: Κιθάρα, μπάσο, τύμπανα. Μονάδες. Τα γενεσιουργά σύνεργα του Rock ‘n Roll. Μια φωνή που τα παρασύρει. Ομάδα.
Εικόνα Τρίτη: Αλκοόλ, καταχρήσεις, υπόγεια, ιδρώτας και μια αυθεντική προσέγγιση της μουσικής. Χωρίς φτιασίδια, χωρίς το άγχος της αναγνώρισης. Δυναμικό παίξιμο βγαλμένο από παλιές παρέες, όπου οι καβγάδες με τις αγκαλιές απέχουν μία ανάσα.
Εικόνες που διαδέχονται η μία την άλλη κατά την ακρόαση του cd «Junglehead stories» των Distortion Tamers.
Και σκέψεις…
Αίσθηση ακατέργαστου. Συγκροτήματος που ζει για το live κι έχει λιώσει ώρες στα προβάδικα. Στριμωξίδι σε βανάκι και νεανικός ενθουσιασμός. Αλητεία και δίψα για περιπλάνηση. Soundtrack βγαλμένο από σελίδες του Kerouac. Κοψίματα και φράσεις που τα θες στο repeat. Η ροή του album πολύ καλή. Το ένα κομμάτι μπλέκεται στο άλλο με το tracklist να σε κρατά σε εγρήγορση. Η παραγωγή απόλυτα συμβατή με το feeling του συγκροτήματος και το ιστορικό του είδους που αντιπροσωπεύει.
Ο Χριστόφορος (με θητεία στους Purple overdose, No Man’s Land, Allison) στακάτος, λιτός κι  ευφάνταστος στα τύμπανα, πονάει τον αυχένα σου που πασχίζει να ακολουθήσει τα bpm του. Ο Στέλιος (ex Drunk Motherfuckers) riffάρει ακατάπαυστα και αποτελεί το ιδανικό ταίρι της μπότας. Είναι λες και παίζει με το δικό του, μοναδικό, τρόπο το μπάσο. Ο Κώστας, η ψυχή του συγκροτήματος, χάνεται στις κλίμακες και την ίντριγκα της παραμόρφωσης, στην παρόρμηση του ανεπιτήδευτου και λυσσάει πάνω από το μικρόφωνο φτύνοντας λέξεις-βιώματα.
Θέλοντας να μάθω περισσότερα για το συγκρότημα και τα σχέδιά του, επικοινώνησα με τον Κώστα Αναγνωστόπουλο και ακολουθεί η συζήτησή μας:

Distortion Tamers…πώς καταλήξατε σε αυτό το όνομα και ποιά είναι τα στοιχεία που συνθέτουν τη μουσική και το εν γένει attitude του συγκροτήματος;

Τον πρώτο καιρό επικεντρωθήκαμε μόνο στο να παίζουμε γιατί αυτό νιώθαμε. Όταν πλησίαζε ο καιρός για την πρώτη ζωντανή μας εμφάνιση στο Gagarin 205 και χρειάστηκε να έχουμε ένα όνομα, ονομάσαμε τη μπάντα Distortion Tamers, γιατί πολύ απλά αυτό κάναμε ως επί το πλείστον μέσα στο practice room. Δαμάζαμε την παραμόρφωση! Πάντως, πιστεύω ότι το όνομα μιας μπάντας λίγη βαρύτητα φέρει στο ξεκίνημα. Η βαρύτητα δημιουργείται από την πορεία της μέσα στο χρόνο και  τη στάση της απέναντι στη ζωή, διαμορφώνοντας μνήμες και συναισθήματα στο κοινό. Η απόλαυση του παιξίματος, η live νοοτροπία του συγκροτήματος, η ειλικρίνεια απέναντι στους εαυτούς μας -ως προς τη μουσική και το κοινό- καθώς και η ολοκληρωτική κατάθεση ψυχής στις εμφανίσεις μας, είναι στοιχεία πολύ σημαντικά για εμάς. Να σου πω… και από την πλευρά του κοινού δύο είναι τα στοιχεία που συνεχώς μας επισημαίνουν άγνωστοι μετά τις συναυλίες: «αλητεία και αυθεντικότητα». Αυτό το τελευταίο είναι και το ύψιστο κοπλιμέντο!

Μιας και έχεις πάρει πάνω σου το μεγαλύτερο μερίδιο σύνθεσης, στιχουργικής, οργάνωσης, και διαχείρισης  του επικοινωνιακού κομματιού του συγκροτήματος, ποιά η συμβολή των άλλων δύο μελών;

Είναι συνηθισμένο ένα μέλος να «τρέχει» τη μπάντα περισσότερο από τα άλλα και πολλές φορές και δόκιμο. Όμως, οι Distortion Tamers είναι συγκρότημα με όλη τη σημασία της λέξης. Έτσι λειτουργούν παρόλο που η αρχική σύλληψη της δημιουργίας τους, καθώς και τα κομμάτια είναι δικά μου. Ο Χριστόφορος είναι ένας εξαίσιος drummer με πολύ μεγάλη εμπειρία, ο οποίος έχει ήδη χαράξει τη δική του πορεία στο χώρο και ο Στέλιος έχει ταλέντο που ξεχειλίζει πηγαία από μέσα του! Χρειάζεται αυτοεκτίμηση, ταπεινότητα, αυτοπειθαρχία και αυτοπεποίθηση για να κρατούν τη στάση που έχουν απέναντι στη μπάντα. Έχω παίξει σε συγκροτήματα  χωρίς να είμαι ο συνθέτης και ξέρω ότι δεν είναι τόσο απλό και εύκολο και  τους ευχαριστώ γι’ αυτό. Μα πάνω απ’ όλα, τους ευχαριστώ για τα υπέροχα συναισθήματα που νιώθω όταν ενώνομαι συναισθηματικά, νοητικά και ψυχικά μαζί τους μέσα στο practice room ή επάνω στην σκηνή.

Κώστα, όπως διάβασα στο δελτίο τύπου, είσαι χρόνια στο χώρο. Τι σε κάνει να μην τα παρατάς και να αφοσιώνεσαι στη μουσική;

Η αναγνώριση και η αποδοχή από τους άλλους είναι στοιχεία που κάθε καλλιτέχνης (οποιασδήποτε μορφής τέχνης) αποζητά και θα ήταν ψέμα εάν έλεγα ότι δε μου αρέσουν. Τα πραγματικά και σημαντικά αίτια όμως είναι αυτή η εσωτερική και πανίσχυρη επιθυμία και έλξη να γίνω αγωγός σε αυτό το «κάτι», που συχνά-πυκνά με κυριεύει και με διατάζει δίνοντας μου παράλληλα οδηγίες για το πως θα πλάσω, θα διαμορφώσω, θα εξωτερικεύσω και θα εκτελέσω τις μελωδίες, τους στίχους και τα συναισθήματα με τα οποία με τροφοδοτεί. Όταν λοιπόν συμβαίνει αυτό, νιώθω και πάλι άνθρωπος, νιώθω να ανασαίνω φυσιολογικά κι ότι έχω βρει τη θέση μου στον κόσμο και ότι αυτός έχει αξία. Όταν στη διαδικασία αυτή προστεθεί και το κοινό, τότε τα πράγματα απογειώνονται και γίνονται πραγματικά πνευματικά.

Ποιά η ιστορία του εξωφύλλου; Πώς μπορούμε να συνδυάσουμε όλα αυτά τα στοιχεία όπως μια πλαστική κούκλα βιτρίνας και ένα ηχείο ενισχυτή με σταυρούς, όπλα, μνήματα, χελιδόνια, κιθάρες, καρδιές και σπαθιά;

Προσπαθούμε και θα προσπαθούμε να συνδυάζουμε διάφορες μορφές τέχνης (φωτογραφία, clip εικόνας κλπ.) με τη μουσική μας, σε οποιοδήποτε επίπεδο (εξώφυλλα δίσκων, ζωντανές εμφανίσεις), αφήνοντας και άλλους καλλιτέχνες να εκφραστούν μέσα από αυτά. Είναι κάτι που το θέλουμε και μας αρέσει. Το συγκεκριμένο εξώφυλλο έγινε από το Δημήτρη (Milo) Μυλωνά, γνωστό φωτογράφο και φίλο του συγκροτήματος, ο οποίος απέδωσε πολύ ισορροπημένα και με καλλιτεχνική νοοτροπία τον τίτλο του άλμπουμ, «Ιστορίες ενός τρελαμένου μυαλού», φωτογραφίζοντας και συνθέτοντας στο στούντιό του τα στοιχεία που ανέφερες. Τα σύμβολα που ξεχύνονται από αυτό το μυαλό μέσω του ηχείου αναφέρονται στα πράγματα για τα οποία μιλάει αυτό το άλμπουμ, τα ταξίδια, την αγάπη, την αγωνία, την ταλαιπωρία και την ουτοπία των ναρκωτικών, το θάνατο, τη μουσική, το ρίσκο, τα προβλήματα με το νόμο, την πίστη και την ελπίδα στη ζωή μας.

Πρόλαβες την επόμενη ερώτησή μου, για το πού αναφέρονται οι στίχοι σας. Κάποια εμμονή –με την καλή έννοια του όρου- υπάρχει με τις πόλεις σα σκηνικό της μουσικής σας;

Οι στίχοι αναφέρονται σε όλα όσα είπα παραπάνω. Η μεγαλούπολη είναι, ούτως ή άλλως, ισχυρό στοιχείο στη μουσική μας αφού και ο χαρακτήρας του ήχου μας είναι επηρεασμένος από μουσικές σκηνές μεγαλουπόλεων όπως του Ντιτρόιτ και της Νέας Υόρκης του ‘60-‘70. Όλοι μας ζούμε στην Αθήνα, ενώ εγώ έζησα και 12 χρόνια στη Φρανκφούρτη. Μας ασκεί μια ιδιαίτερη γοητεία η πόλη. Δε νομίζω ότι υπάρχει όμως κάποια εμμονή –με την καλή έννοια του όρου- με τις πόλεις σα σκηνικό της  μουσικής μας. Εμμονή θα μπορούσε να υπάρχει με τη φράση «Be yourself» που δεν υπάρχει πουθενά αυτολεξεί στο άλμπουμ. Κι όμως είναι παντού! Ή με τη λέξη «soul».

Όσον αφορά την παραγωγή και την ηχογράφηση του album, πώς έγινε;

Στην παραγωγή του δίσκου συνεργαστήκαμε με τον Παναγιώτη Νταβέλο, έναν καταπληκτικό παραγωγό με βαθιά αγάπη και γνώση του αντικειμένου του. Με τον Παναγιώτη είχαμε συνεργαστεί και στο παρελθόν όταν είχα συνθέσει τη μουσική για την κινηματογραφική ταινία «Μέδουσα» και τότε, όπως και τώρα, περάσαμε εκατοντάδες ώρες στο στούντιο έχοντας εξαιρετική χημεία, ακροβατώντας ανάμεσα στην έξαψη  και στη δημιουργία, στην εξάντληση, στη φιλοσοφία και τον κυνισμό. Η συμβολή του σε αυτό το άλμπουμ ήταν καθοριστική και τον ευχαριστούμε πολύ για αυτό. Αποφασίσαμε ότι θέλαμε η φιλοσοφία της ηχογράφησης να είναι 100% με live νοοτροπία (χωρίς καθόλου overdubs), καθαρόαιμο rock & roll trio, πράγμα δύσκολο και απαιτητικό σε επίπεδο εκτέλεσης αλλά και παραγωγής. Νιώθουμε όλοι πολύ χαρούμενοι και ικανοποιημένοι από το αποτέλεσμα!

Πότε κυκλοφορεί επίσημα το album, πού θα μπορεί να το βρίσκει ο κόσμος  και ετοιμάζετε κάποιο ιδιαίτερο event χάριν της κυκλοφορίας;

Το άλμπουμ κυκλοφορεί επίσημα από την Green Cookie Records, δισκογραφική με έδρα τη Θεσσαλονίκη, στις 19 Σεπτεμβρίου 2011. Το release party και η ζωντανή παρουσίαση του δίσκου θα γίνει στο Closer bar (Ιπποκράτους 150) στην Αθήνα στις 16 Σεπτεμβρίου στις 22:30, ημέρα Παρασκευή με ελεύθερη είσοδο. Θα είναι ένα rock & roll party με τους καλούς φίλους  Alex k. & Chris B.I. (The Last Drive) στα decks για τις μουσικές επιλογές. Το που θα μπορεί ο κόσμος να αγοράσει το άλμπουμ θα αναρτηθεί σύντομα στα site μας: Facebook Profile | Facebook Page | Myspace

ΥΓ: Rage: Track-σύντροφος για τις επικείμενες πορείες στους δρόμους της Αθήνας.