DISTORTION TAMERS “Junglehead Stories” CD (REVIEWS)

[Review] :: Phil Dirt, Reverb Central
[Interview] :: www.wildthing.gr
[Review] :: www.ox-fanzine.de (02/03-2012)
[Review] :: www.soulseller-mag.com (02-03-2012)
[Review] :: Gonzo (circus) (02-2012)
[Review] :: www.planettrash.nl (18-01-2012)
[Review] :: www.stereoworld.gr (18-10-2011)
[Radio CD Presentation] :: Diamonds 95.8 FM
[Radio Interview] :: Post Rock, 105.5 FM (15/9/2011 16:30-17:30)
[Review] :: www.downtunedmag.com (23-09-2011)
[Review] :: Rock Nation (13-09-2011)
[Review] :: duendemagazine.gr #3

Distortion Tamers – Junglehead Stories ***

This album sports two instros with surf and rock combined. Tight, aggressive, and engaging material. You wouldn’t think so from the cover art, now would you.
Swell **** Surf Rock (Instrumental)
“Swell” is a thick surf grind with an ominous image and attractive sound. Part modern, part vintage, with a touch of desert and long sustain chords. It’s a really cool instro with whammy chords and some fine guitar lines.
Motorcity Surf *** Surf Rock (Instrumental)
Double picked and amped by some very cool drums and pumping bass. The melody line is not as interesting as I like generally, but the aggressive tone and whammy chords make it compelling.

Phil Dirt – Reverb Central – PO Box 1609, Felton, CA 95018-1609 USA

[Review] :: Alex M. Gundlach, OX-Fanzine #100 (February/March 2012)

DISTORTION TAMERS “Junglehead Stories” Wertung: 7/10

Ein Trio aus Griechenland in klassischer Rock’n’Roll-Besetzung präsentiert hier auf seiner Debüt-CD eine wilde, krude Mischung aus leidenschaftlich vorgetragenem kraftvollen Rock mit Punk-, Garagen- und Surf-Einflüssen.Zumeist wird im Midtempo-Bereich schwer abgerockt, was in Kombination mit der versoffenen Stimme des Sängers, die bei einigen Songs schon an Lemmy Kilmister erinnert, authentisch dreckig, ehrlich und dadurch sehr überzeugend klingt.Live kommen die Songs mit Sicherheit noch deutlich gewaltiger rüber. Höhepunkte des 10-Track-Albums sind die gelungene Coverversion des Soul-Klassikers „Better move on“, zwei Instrumentalstücke mit gelungener Kombination aus Surf und Schweinerock sowie zum Abschluss ein gewaltiger Rocker von fast acht Minuten Länge.Insgesamt alles andere als leichte Kost, aber ein rundum gelungenes Debüt, auf dem man in der Zukunft aufbauen kann. Noch gibt es Hoffnung für Griechenland.

Axel M. Gundlach © by Ox-Fanzine / Ausgabe #100 (Februar/März 2012)

[Review] :: Gonzo (circus) | February 2012 | Patrick Brunee | ;r=10363&srch=distortion%20tamers

Het trio Distortion Tamers komt uit Athene en gebruikt slechts mondjesmaat wat surf (het instrumentale ‘Swell’). Kostis Anagnostopoulos en Christophoros Triantaphillopoulos hebben beiden meer dan twintig jaar ervaring in allerlei groepjes. Om niet op de vertrouwde geluiden terug te vallen, haalden ze jonkie en bassist Stelios Voumvakis binnen. Triantaphillopoulos speelde eerder in de Griekse neopsychedelische bands Purple Overdose en No Man’s Land, en die achtergrond zorgt voor een verruiming van de rock-’n-’rollsound van de Distortion Tamers. Het enige negatieve dat we kunnen bedenken is dat de band nogal braaf klinkt. En dat is niet erg met muziek die heel erg in de jaren 1950, begin jaren 1960 zit gebeiteld. Een covertje, van Arthur Alexander, en negen leuke eigen liedjes die een donkere, winterse dag weten op te fleuren: soms hoeft het niet meer te zijn.

[Review] :: SoulSeller.com | 02 March 2012 | Ben |

Distortion Tamers – Junglehead Stories

Gehen wir ganz allein von der Bestehenszeit dieser Band aus und nicht vom Alter mancher Mitglieder, so sind Distortion Tamers eine noch wirklich junge Formation, die vor nicht allzu langer Zeit ihren ersten Tonträger auf Green Cookie Records veröffentlicht hat.

Nimmt man die einzelnen Musiker etwas genauer unter die Lupe so stellt man schnell fest, dass hier größtenteils erfahrene “alte Herren” am Werk sind. Sänger, Texter und Gitarrist Kostis Anagnostopoulos sammelte schon in etlichen deutschen Underground-Bands seine Erfahrungen und betätigte sich auch als Komponist für den Soundtrack von Medusa (Science Fiction Award in Houston Texas Film Festival). Schlagzeuger Christophoros Triantaphillopoulos blickt auf zwölf Alben und 20 Jahre als Mitglied von Purple Overdose und No Man´s Land zurück. Einzig allein Bassist Stelios Voumvakis ist der wirkliche Jüngling dieses Punk Trios.

Nun ist mit Junglehead Stories der erste Tonträger unter Dach und Fach gebracht worden und steht bereits in den Geschäften. Auf ihrem Debut präsentieren die Drei einen wüsten Eintopf aus Punkrock und Garage, verfeinert mit Psychobilly und Rock´N´Roll Elementen. Eine Mischung die beim lesen interessanter klingt als das letztendliche Resultat.

Distortion Tamers wirken auf ihren zehn Songs zwar ambitoniert, aber der Funke will einfach nicht überspringen. Statt zu explodieren dümpeln die Songs ein wenig unspektakulär vor sich hin, kräftig unterstützt von der auf ein Minimum reduzierten Instrumentalisierung.  Natürlich trägt auch die lasche Produktion ihren Beitrag dazu bei. “Jetzt machen wir ein Fass auf!” klingt jedenfalls anders.

Dieses Album sollte eigentlich eine dicke Ladung explosiven Punk & Roll nach Hause bringen. Tut es aber nicht!

[Review] :: Planet Trash | Junglehead Stories – Distortion Tamers | www.planettrash.nl | Woensdag 18 Januari 2012 at 4:56 pm

Nog meer Grieken. Een tijdje terug verscheen de debuutplaat van Acid Baby Jesus. Een plaat die tot één van mijn favoriete platen van 2011 gerekend mag worden. Ook Distortion Tamers komt uit Griekenland. Een rock ‘n roll trio uit Athene. Daar waar Acid Baby Jesus de neiging heeft om onbedoeld allerlei verschillende kanten op de gaan, blijft Distortion Tamers meer op het rechte pad. Smerig, maar vooral strak rocken is het motto op debuutplaat Junglehead Stories. Tien verhalen die soms wat lang duren. Om je rock ‘n roll punt duidelijk te maken is ongeveer twee en een halve minuut ruimschoots voldoende. Langer is echt niet nodig. Deze band beheerst die kunst nog niet. De gitarist wil te graag zijn kunsten laten horen, waardoor de nummers soms zelfs naar de vijf minuten gaan. Junglehead Stories stelt om die reden teleur en schiet te kort. Erg jammer, want deze Grieken weten ondertussen wel in de meeste nummers een verleidelijke balans te vinden tussen surf, garagerock, rockabilly en onzuivere rock ‘n roll. Nu alleen nog kort en bondig. Ook na het luisteren van Junglehead Stories kan met gerust hart gesteld worden dat Acid Baby Jesus voorlopig mijn favoriete Griekse band blijft.

Oog & Oor: New Sunrise – Distortion Tamers

[Review] :: Distortion Tamers – Junglehead Stories | www.downtunedmag.com | 23 September 2011

I want to be clear with you. This album has nothing to do with Downtuned Magazine’s spirit. It doesn’t belong to any of the “downtuned” genres I’m trying to support through this effort. You see Distortion Tamers is a garage punk’n’roll band but in this case I’ll make an exception for a couple of reasons. First of all because they were kind enough to come in touch with me, let me hear their album and eventually like it. Secondly, their drummer (Christophoros Triantaphillopoulos) is also a member of  the well-known Greek psych-sters Purple Overdose and No Mand’s Land. And last because their music style is similar to one of the greatest Greek bands, The Last Drive. Enough with the “excuses”, let’s get to the point…

Coming from Athens, Greece Distortion Tamers were formed in 2009 by Kostis Anagnostopoulos, Christophoros Triantaphillopoulos and the band’s youngster Stelios Voumvakis. In May ’10 they played their first gig, opening for The Last Drive. Few days ago, they released their debut album “Junglehead Stories”.

Now their music’s basis is a mixture of rock’n’roll and garage with punk rock bits in it. It’s quite hard for me to describe their sound exactly as well as give you some reference points for it. Don’t get me wrong but it’s not the kind of music I usually dig so I’m not familiar enough with these genres. Anyway, I listened “Junglehead Stories” quite a few times in order to like it. Not that is bad or boring but I wanted my time to get used to it. Nevertheless, in the end I was rewarded. The album has a great flow and is balanced between more slow-driven trippy tunes and high-energy bursts. Kostis (guitar) and Christophoros (drums) definitely show their skills and experience while Stelios’ bass under-tunes complete the deal by creating a solid, thick sound. The only downside I personally found was the vocals which didn’t stick good with the rest at some specific parts but judging them as a whole are as I expected to be in a disc like this.

I suppose that their live performances will definitely kick-ass ’cause this kind of music is meant to be played live. From the album’s songs, I have to say that I liked more the ones that are much closer to my listenings like the “Sunday Of The Dead” (great bass lines), the instrumental “Swell” which is the perfect soundtrack for drinking whiskey in a smokey, dirty bar in the middle of a desert and the last ones “Rage” and “Hey Bro”. Especially the second one is awesome! Heavier, downtuned, repetitive… In tracks like these, the trio’s previous experience in other bands comes to surface even more…

While I was writing this review, I was listening to “Junglehead Stories” and I kept finding things that make me like it even more. And I can’t see why not. The compositions work fine, they’re good musicians and their playing is passionate. The bottom line is that either you’re fond of this kind of music or not, you’ll find something at least enjoyable in this one. They give their soul after all…

===========================================================

[Interview] :: Wild Thing | Άντα Λαμπάρα |
Μια αλήτικη συμμορία με δίψα και πάθος για μουσική περιπλάνηση σε rock ‘n’ roll μονοπάτια και στέκια. Οι μουσικές φόρμες που επιλέγουν να κινηθούν σε πρώτο άκουσμα μας φέρνουν στο μυαλό ένα ηχητικό χαρμάνι από garage, punk και surf στοιχεία, όμως το τελικό αποτέλεσμα έχει να κάνει απoκλειστικά με την δική τους σφραγίδα σε αυτή την προσπάθεια. Ένα σφιχτοδεμένο τρίο με την κιθάρα να χτίζει κομμάτια και να ροκάρει σε πρώτο πλάνο ένα οργισμένο ρυθμό. Άλλωστε ο Κωστής Αναγνωστόπουλος (κιθάρα/φωνή) διεκδικεί επάξια τον χαρακτηρισμό «χαρισματικός» αφού έγραψε το soundtrack της μεγάλου μήκους ταινίας του Γιώργου Λαζόπουλου Μέδουσα και έχει συνεργαστεί με πολλούς μουσικούς και μπάντες. Ο ντάμερ Χριστόφορος Τριανταφυλλόπουλος δίνει μια νέα δυναμική στη μπάντα αφού έχει στο ενεργητικό του μεγάλη δισκογραφική δουλειά,αμέτρητες συναυλίες και αναρίθμητες συνεργασίες (Purple Overdose, No Man’s Land, Allison). Και ο Στέλιος Βουμβάκης στο μπάσο (ex-Drunk Motherfuckers) διοχετεύει φρέσκο αίμα μέσα από τις μπασογραμμές του. Οι Distortion Tamers επιστρατεύουν όλες τις δημιουργικές ιδέες τους για το πρώτο τους δισκογραφικό βήμα με τίτλο Junglehead Stories χωρίς να αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης. Οι ενορχηστρώσεις μεταλλάσσονται πάνω σε ένα ακατέργαστο ηχητικό καμβά από ζόρικες νότες και μας παραπέμπουν σε περιγραφική αφήγηση κάποιας ταινίας του Quentin Tarantino. Αλλά καλύτερα να μας δώσει αυτή την περιγραφική αφήγηση ο Κωστής Αναγνωστόπουλος:

ΑΛ: Πότε διαμορφώθηκε η μπάντα με την μορφή που έχει σήμερα και ποιό είναι το line-up;
ΚΑ: Οι Distortion Tamers υπάρχουν εδώ και δύο χρόνια. Είμαστε σχετικά καινούργια μπάντα, αν και δύο από τα μέλη (εγώ και ο Χριστόφορος) έχουμε μακρά προϋπηρεσία στην Αθηναϊκή σκηνή. Το group δημιουργήθηκε από την ανάγκη μας να εξωτερικεύσουμε όλες αυτές τις σκέψεις και τα συναισθήματα που εάν έμεναν μέσα μας θα μας τρέλαιναν, από την ανάγκη της δημιουργίας και της έκφρασης καθώς και από την επιθυμία της ταύτισης με τον κόσμο. Το line-up από το ξεκίνημα έως τώρα είναι το ίδιο, δηλαδή εγώ στην κιθάρα και τα φωνητικά, ο Χριστόφορος στα τύμπανα και ο Στέλιος στο μπάσο.

ΑΛ: Τι είναι αυτό που επηρέασε τη μουσική σας και σας έφτασε στον ήχο που έχετε σήμερα;
ΚΑ: Το κεντρικό νόημα των συζητήσεων που κάναμε στο ξεκίνημα των Tamers παρέπεμπε σε μια μπάντα που θα έπαιζε το rock ‘n’ roll χωρίς πολλές επεξεργασίες και με κυρίαρχα τα στοιχεία του πυρήνα του, όπως η γνησιότητα, η ειλικρίνεια και η ένταση σε όλα τα επίπεδα. Επίσης οι μέχρι τώρα εμπειρίες μας αλλά και οι μουσικές επιρροές από την παλιά Αμερικάνικη και Αυστραλιανή garage punk σκηνή έχουν συμβάλει καθοριστικά στην μορφή της μουσικής και του ήχου μας.

ΑΛ: Τι διαδικασία ακολουθείτε συνήθως στη σύνθεση; Φέρνετε έτοιμα τα κομμάτια ή η δημιουργία των κομματιών προκύπτει μέσα από τις πρόβες;
ΚΑ: Το κάθε κομμάτι έρχεται έτοιμο από εμένα. Συζητάμε όλοι μαζί για το περιεχόμενο του, την αίσθηση που υπήρξε όταν γράφτηκε (ή λίγο πριν), την επιθυμητή αισθητική, τους στίχους καθώς και το τι θέλει το κομμάτι από εμάς να κάνουμε! Ύστερα ο καθένας μας βάζει το προσωπικό του στύλ, την δική του άποψη και τo προσεγγίζει από τη δική του σκοπιά στα πλαίσια που προανέφερα. Εννοείται ότι εάν δεν υπάρχει η απόλυτη επιθυμία και των τριών μας να παίξουμε κάποιο κομμάτι, απλά… δεν το κάνουμε! Είναι μια διαδικασία που τώρα πια έχει αποκτήσει αυτόματη ροή, έχει γίνει ρουτίνα, ο τρόπος που δουλεύουν οι Tamers.

ΑΛ:  Από τι είναι επηρεασμένη θεματολογία των στίχων σας;
ΚΑ: Οι στίχοι μας επηρεάζονται από τα πάντα. Δεν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη «κατεύθυνση» να πάρουν ή κάποιος προορισμός για να φτάσουν. Στον πρώτο μας δίσκο Junglehead Stories η θεματολογία των στίχων προέρχεται ακριβώς από αυτό που λέει και ο τίτλος του. Περιγράφονται ιστορίες ενός «τρελλαμένου» μυαλού, τα συναισθήματα, οι σκέψεις, οι πράξεις καθώς και τα αποτελέσματα αυτών στην καθημερινή ζωή σε επίπεδο ύλης αλλά και πνεύματος. Γίνονται αναφορές στην κοινωνική αδικία και το θυμό που προκαλεί (“Rage”), στην απόγνωση, στην τρέλλα των εξαρτήσεων, στα προβλήματα με τον νόμο, στη μοναξιά και την απελπισία (“Hey Bro”, “Give Me Soul”, “Down in the Hole”), στην αγάπη και την αλληλεγγύη (“Bad Dog”) αλλά και στην ειλικρίνεια, την πίστη και την αισιοδοξία (“New Sunrise”). Στον επόμενο δίσκο μας η θεματολογία των στίχων ίσως να είναι εντελώς διαφορετική. Είναι κάτι που ποτέ δεν μπορούμε να ξέρουμε, γιατί ακριβώς δεν έχει όρια, μεταλλάσσεται και εμφανίζεται αυθόρμητα και πηγαία.

ΑΛ: Πώς γεννήθηκε η ιδέα γι’ αυτή τη δισκογραφική δουλειά;
ΚΑ: Στις συζητήσεις που κάναμε μεταξύ μας στο ξεκίνημα καταλήξαμε ότι θέλουμε να καταγράφουμε δισκογραφικά τη δουλειά μας με όση μεγαλύτερη συχνότητα το επιτρέπουν οι καταστάσεις. Στα πλαίσια αυτής της επιθυμίας μας, που είναι και η φυσιολογική εξέλιξη (μαζί με τις ζωντανές εμφανίσεις) για ένα συγκρότημα έγινε και ο πρώτος μας δίσκος, το Junglehead Stories. Η σύνθεση των κομματιών ξεκίνησε από την στιγμή που ήρθε και ο Στέλιος και δημιουργήθηκε η πλήρης και τελική σύνθεση της μπάντας. Το υλικό δηλαδή είναι «φρέσκο» και προχώρησε πολύ γρήγορα. Ενάμιση χρόνο μετά την δημιουργία μας και έναν μετά το πρώτο μας live στο Gagarin, ήταν έτοιμο. Προσωπικά για εμένα θέλω να πω ότι λειτούργησε πολύ έντονα σαν μέσο αποφόρτισης συναισθημάτων, μιας και είχα ένα αρκετά μεγάλο διάστημα αποχής σε αντίθεση με τον Χριστόφορο και τον Στέλιο που έπαιζαν σε άλλα συγκροτήματα.

ΑΛ: Περιγράψτε μου τη δημιουργική διεργασία και την διαδικασία της ηχογράφησης του παρθενικού σας άλπουμ Junglehead stories που κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο του 2011.
ΚΑ: Επιλέξαμε στο project αυτό να δουλέψουμε με παραγωγό και συνεργαστήκαμε με τον Παναγιώτη Νταβέλο ο οποίος είναι πολύ καλός σε αυτό το αντικείμενο. Στις συζητήσεις που κάναμε αποφασίσαμε να προχωρήσουμε σε ηχογράφηση με ολοκληρωτικά “live” νοοτροπία, πράγμα δύσκολο και με μεγάλες απαιτήσεις στο παίξιμό μας αλλά και στον τρόπο που θα γινόταν η παραγωγή. Θα μπορούσαμε πιo εύκολα να δημιουργήσουμε μια πιο «εντυπωσιακή» τελική μουσική εικόνα βάζοντας δεύτερες και τρίτες κιθάρες, ήχους και εφέ, αλλά προτιμήσαμε την αμεσότητα της πραγματικής μας υπόστασης ως rock’n’roll trio. Έτσι όποιος έρθει να μας ακούσει live στη σκηνή μπορεί να είναι ήσυχος ότι θα ακούσει (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) ό,τι ακούει στο δίσκο μας με επιπλέον την ενέργεια και την «τρέλλα» που πάντα προκύπτουν στις ζωντανές εμφανίσεις και που γουστάρουμε πολύ. Τώρα όσον αφορά την κατάσταση στο studio κατά τη διάρκεια των εγγραφών και των μίξεων, περάσαμε ατελείωτες ώρες με έξαψη, κυνικότητα, γέλιο, εξάντληση, πισίνες ολόκληρες από καφέ και βουνά από τσιγάρα, ξύλο και αγάπη… μια συνηθισμένη ηχογράφηση δίσκου rock’n’roll μπάντας!

ΑΛ: Πώς γεννήθηκε η ιδέα της εικαστικής πλευράς του εξωφύλλου;
ΚΑ: Ήταν μια ιδέα που είχαμε εμείς και ο φωτογράφος και φίλος μας Δημήτρης Μυλωνάς μαζί με τον γραφίστα Χρήστο Ιακωβόγλου ανέλαβαν να την εκτελέσουν. Το άψυχο κεφάλι μιας κούκλας που βρέθηκε στα σκουπίδια (ως σύμβολο πνευματικού και συναισθηματικού τέλματος) φωτογραφήθηκε στο στούντιο μαζί με το ηχείο που είναι η μουσική, το μέσο. Τα διάφορα σύμβολα που ξεπετάγονται από μέσα τους αναφέρονται στην πίστη, στις εξαρτήσεις, την ελευθερία του μυαλού, στον θάνατο, την αγάπη, τις αποδράσεις από την πραγματικότητα, στο ρίσκο. Έννοιες άμεσα συνδεδεμένες με την θεματολογία των στίχων. Γενικά το έχουμε ξαναπεί ότι μας ενδιαφέρει να αναδεικνύονται κι άλλα είδη τέχνης μέσα από την δική μας δουλειά, όπως η φωτογραφία, τα κλιπ εικόνας κ.λπ. Ή έστω μας ενδιαφέρει πολύ να το προσπαθήσουμε…

ΑΛ: Πώς προέκυψε η συνεργασία σου στο soundtrack της ταινίας του Γιώργου Λαζόπουλου Μέδουσα;
ΚΑ: Ο Γιώργος Λαζόπουλος ήταν γνωστός μου. Είναι ένας ξεχωριστός σκηνοθέτης που κατά την δική μου άποψη συνειδητά επέλεξε να πορεύεται στη «σκοτεινή πλευρά του δρόμου» και με τους δικούς του ρυθμούς ως προς τη δημιουργία ταινιών. Όταν μου ζήτησε να γράψω την μουσική για την μεγάλου μήκους ταινία του Μέδουσα ήταν σε μια πολύ «περίεργη» φάση της ζωής μου. Κατανόησα πολλά πράγματα για εμένα αλλά και για την ίδια την μουσική μέσα από αυτό το project. Ήταν σημαντική εμπειρία. Στην Ελλάδα η ταινία δεν έτυχε ιδιαίτερης αναγνώρισης από το Ελληνικό κέντρο κινηματογράφου ή τους διανομείς σε αντίθεση με το εξωτερικό που προσκλήθηκε σε κάποια από τα πιο διάσημα παγκοσμίως φεστιβάλ φανταστικού κινηματογράφου, όπως των Βρυξελλών, του Οπόρτο και του Χιούστον του Τέξας. Στο Χιούστον βραβεύτηκε κιόλας με το 3ο βραβείο…

ΑΛ: Υπάρχουν κάποιες μπάντες ή κάποιες συναυλίες τελευταία που σας άρεσαν ιδιαίτερα;
ΚΑ: Οι BLML του Γιώργου (σσ. Καρανικόλα) με το The Gift, που είναι μια πραγματικά πολύ ιδιαίτερη δουλειά. Από συναυλίες το 80s gathering στο ΑΝ Club με μια περίεργη και ωραία συναισθηματική φόρτιση και φίλους από τα παλιά. Πάντως για να ξαναγυρίσουμε στις μπάντες, να πούμε ότι τα τελευταία χρόνια η Αθήνα και οι άλλες μεγάλες πόλεις κατακλύζονται από πολύ καλά νέα συγκροτήματα και αξιόλογες δουλειές!

ΑΛ: Με τι τρόπο θα υποστηρίξετε την καινούργια σας δισκογραφική δουλειά;
ΚΑ: Την κατάσταση στο χώρο αυτόν στην Ελλάδα λίγο-πολύ την ξέρουμε. Ενώ το επίπεδο και ο αριθμός των συγκροτημάτων έχει πραγματικά εκτοξευτεί, δυστυχώς δεν συμβαίνει το ίδιο και στον χώρο που τα περιβάλλει. Ενοούμε τα club, τις δισκογραφικές εταιρείες, τους διοργανωτές συναυλιών, τους promoters ως πραγματικούς επαγγελματίες (αν υπάρχουν τέτοιοι). Χωρίς να μιλάμε για όλους βέβαια. Τώρα για συνεντεύξεις (ραδιοφωνικές και στον ηλεκτρονικό τύπο) καθώς και αποστολές promo package για airplays και κριτικές λίγο ή πολύ έχουν ήδη γίνει. Οπότε αυτό που απομένει είναι τα live. Αυτό είναι που γουστάρουμε και πιο πολύ τελικά. Δεν πρόκειται όμως να πάμε να παίξουμε κάπου όπου δεν υπάρχει έστω ο υποτυπώδης σεβασμός για εμάς και γι’ αυτό που κάνουμε. Δηλαδή άρτιες συνθήκες από άποψη τεχνικού εξοπλισμού και συμπεριφοράς απέναντι σε εμάς και τον κόσμο που έρχεται να μας ακούσει. Οι D.I.Y. διοργανώσεις είναι μια άλλη ιστορία (σε γενικές γραμμές μας αρέσουν) και δεν μιλάμε γι’αυτές. Παίζουμε την μουσική μας για εμάς και ένα περιορισμένο αλλά ιδιαίτερο κοινό και το γνωρίζουμε, το κάνουμε συνειδητά και νοιώθουμε πολύ εντάξει με αυτό!

[Review] :: Κωνσταντίνος Αναγνωστόπουλος “Distortion Tamers: Junglehead Stories” | www.stereoworld.gr | 18 Οκτωβρίου 2011 |

Τους Distortion Tamers τους πρωτογνωρίσαμε τον Μάιο του 2010 όταν έπαιξαν ως support στους Last Drive στη συναυλία τους στο Gagarin, εκείνη, μάλιστα, αποτελούσε και την πρώτη τους ζωντανή εμφάνιση (περισσότερα για το συγκεκριμένο live εδώ). Οι Distortion Tamers αποτελούν ένα κλασικό rock & roll trio, η μουσική τους πατάει στο garage και το punk του παρελθόντος και παρότι φρέσκοι ως μπάντα, τα 2/3 τους έχουν μακρύ παρελθόν στην εγχώρια rock σκηνή.

Το Junglehead Stories, το ντεμπούτο τους, αποτελεί μια δουλειά γεμάτη παθιασμένο και δυναμικό rock & roll, garage και punk, ένας ήχος, δηλαδή, που συγγενεύει με αυτό των σπουδαίων Last Drive. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν κομμάτια όπως τα γκαζωμένα New Sunrise, Bad Dog και Give Me Soul που κινούνται στο κλασικό garage – punk ύφος. Το θαυμάσιο Sunday Of The Dead αποτελεί ένα καλό δείγμα γραφής των συνθετικών ικανοτήτων του συγκροτήματος, ενώ τα όμορφα ορχηστρικά Swell και Motorcity Surf φλερτάρουν με το surf ήχο. Στα θετικά και η ενδιαφέρουσα διασκευή στο Better Move On του Arthur Alexander (τραγούδι από το μακρινό 1961). Τέλος, δεν μπορούμε να παραλείψουμε το καταιγιστικό Rage στο οποίο η μπάντα καυτηριάζει τη τρέχουσα κατάσταση που επικρατεί στη χώρα και εκφράζει την οργή που μοιάζει να ξεχειλίζει, με στίχους επιθετικούς και άκρως επίκαιρους.

Οι Distortion Tamers είναι φανερό ότι το διασκεδάζουν πάρα πολύ αυτό που κάνουν, και αυτό το μεταδίδουν και στον ακροατή. Το παίξιμό τους είναι γρήγορο, παθιασμένο και «παλιομοδίτικο» αλλά όχι κολλημένο στο παρελθόν. Το Junglehead Stories είναι ένας ατόφιος rock & roll δίσκος που θα ευχαριστήσει τους πιστούς του είδους. (7/10)

===========================================================

[radio cd presentation] :: Distortion Tamers are debuting tonite on diamonds 95.8fm. rnr just the way we like it.

===========================================================

[radio interview] :: Οι Distortion Tamers καλεσμένοι στην εκπομπή του Αντώνη Φράγκου ”POST ROCK” 105.5 fm (στο κόκκινο) Πέμπτη 15/9/2011 16:30-17:30!! ||| Distortion Tamers guests on the radio show ‘‘POST ROCK” 105.5 fm w/Antonis Fragos, Thursday 15/9/2011 16:30 to 17:30!!

 Distortion Tamers @ PostRock radio show (15-09-2011) by Green Cookie records

===========================================================

[Review] :: CyCo Alx | Distortion Tamers – Junglehead Stories (2011) | Rock Nation (13-09-2011)

To Junglehead Stories είναι το πρώτο άλμπουμ των Distortion Tamers. Με ένα πρώτο άκουσμα κάποιος μάλλον θα τους κατηγορηοποιούσε στο Street Punk/Rock, με ένα πιο προσεχτικό όμως άκουσμα, όπου είναι μαθηματικά βέβαιο πως θα οδηγήσει τον ακροατή στο λιώσιμο του CD, …αρχίζουν τα ζόρια…

Κι εξηγούμαι τι εννοώ ζόρια, εννοώ τα ζόρια που τραβάω εγώ τώρα, γιατί άντε να περιγράψεις πως μπορείς να μπλέξεις τους GBH, τους Social Distortion, τον Johnny Cash (σαν εχθές πέθανε…R.I.P), το pchychobilly, το grunge, το rockabilly, τους Ramones, τους Motorhead (ίσως), τους Soundgarden…και δε συνεχίζω άλλο…και να βγάλεις προσωπικό ήχο;

Oλα αυτά που ανέφερα κι ακόμα παραπάνω, κάνουν οι Distortion Tamers. Εχουν κάνει μια μίξη όλα τα ακούσματα τους, όλα τα κομμάτια νομίζεις ότι κάπου τα έχεις ξανακούσει αλλά τελικά δε τα έχεις ξανακούσει πουθενά!

Ο δίσκος είναι αυτό που λέμε “ταξιδιάρης”, απλά αφήνεσαι χωρίς να προσπαθείς να βάλεις ταμπέλες και η μουσική σίγουρα κάπου θα σε πάει…τελειωμένα μπαρ με τίγκα στο αλκοόλ καταστάσεις θα είναι αυτό τo μέρος; Με μια μηχανή σε κάποιο highway θα είναι; Στην αγκαλιά μιας φτηνής πουτάνας ίσως; Oπως και να έχει, ο προορισμός θα μυρίζει rock ‘n roll και το ταξίδι αλητεία!

Θα ήθελα να σταθώ σε δύο κομμάτια, το πρώτο είναι το instrumental (που εντελώς τυχαία παίζει στο στεροφωνικό μου αυτή τη στιγμή) Swell…είναι το χαμένο κομμάτι του πάζλ στο soundtrack του Pulp Fiction του Tarantino και το άλλο είναι το έπος Hey Bro που με το μόνο που μπορώ να το συγκρίνω είναι το 20 λεπτο Full Metal Jack Off του Biafra με τους D.O.A.

A…για όσους δε το ξέρουν οι Distortion Tamers είναι έλληνες και αποτελούνται από τους :

Κωστής Αναγνωστόπουλος (Kosta.A-Monk) ― κιθάρα/φωνή

Χριστόφορος Τριανταφυλλόπουλος (Silver) ― drums

Στέλιος Voumvakis (PEP) ― μπάσο.

MySpace | Fatsabook

===========================================================

[Review] :: Δημήτρης Γλυφός | “Distortion Tamers – Ένα αυθεντικό R’n’R threesome” | τεύχος #3 – ΝΤΟΥέΝΤΕ magazine

Εικόνα πρώτη: Τρεις τύποι, τα απαραίτητα, χαμηλωμένα φώτα, βύσματα στη θέση τους, τα δέρματα κουρδισμένα, το κλακ των κουμπιών του ενισχυτή στο on, μικροφωνισμοί, αναλογικά πέλματα, μπαγκέτες στο μέτρημα και κορμιά σε έκσταση.
Εικόνα δεύτερη: Κιθάρα, μπάσο, τύμπανα. Μονάδες. Τα γενεσιουργά σύνεργα του Rock ‘n Roll. Μια φωνή που τα παρασύρει. Ομάδα.
Εικόνα Τρίτη: Αλκοόλ, καταχρήσεις, υπόγεια, ιδρώτας και μια αυθεντική προσέγγιση της μουσικής. Χωρίς φτιασίδια, χωρίς το άγχος της αναγνώρισης. Δυναμικό παίξιμο βγαλμένο από παλιές παρέες, όπου οι καβγάδες με τις αγκαλιές απέχουν μία ανάσα.
Εικόνες που διαδέχονται η μία την άλλη κατά την ακρόαση του cd «Junglehead stories» των Distortion Tamers.
Και σκέψεις…
Αίσθηση ακατέργαστου. Συγκροτήματος που ζει για το live κι έχει λιώσει ώρες στα προβάδικα. Στριμωξίδι σε βανάκι και νεανικός ενθουσιασμός. Αλητεία και δίψα για περιπλάνηση. Soundtrack βγαλμένο από σελίδες του Kerouac. Κοψίματα και φράσεις που τα θες στο repeat. Η ροή του album πολύ καλή. Το ένα κομμάτι μπλέκεται στο άλλο με το tracklist να σε κρατά σε εγρήγορση. Η παραγωγή απόλυτα συμβατή με το feeling του συγκροτήματος και το ιστορικό του είδους που αντιπροσωπεύει.
Ο Χριστόφορος (με θητεία στους Purple overdose, No Man’s Land, Allison) στακάτος, λιτός κι  ευφάνταστος στα τύμπανα, πονάει τον αυχένα σου που πασχίζει να ακολουθήσει τα bpm του. Ο Στέλιος (ex Drunk Motherfuckers) riffάρει ακατάπαυστα και αποτελεί το ιδανικό ταίρι της μπότας. Είναι λες και παίζει με το δικό του, μοναδικό, τρόπο το μπάσο. Ο Κώστας, η ψυχή του συγκροτήματος, χάνεται στις κλίμακες και την ίντριγκα της παραμόρφωσης, στην παρόρμηση του ανεπιτήδευτου και λυσσάει πάνω από το μικρόφωνο φτύνοντας λέξεις-βιώματα.
Θέλοντας να μάθω περισσότερα για το συγκρότημα και τα σχέδιά του, επικοινώνησα με τον Κώστα Αναγνωστόπουλο και ακολουθεί η συζήτησή μας:

Distortion Tamers…πώς καταλήξατε σε αυτό το όνομα και ποιά είναι τα στοιχεία που συνθέτουν τη μουσική και το εν γένει attitude του συγκροτήματος;

Τον πρώτο καιρό επικεντρωθήκαμε μόνο στο να παίζουμε γιατί αυτό νιώθαμε. Όταν πλησίαζε ο καιρός για την πρώτη ζωντανή μας εμφάνιση στο Gagarin 205 και χρειάστηκε να έχουμε ένα όνομα, ονομάσαμε τη μπάντα Distortion Tamers, γιατί πολύ απλά αυτό κάναμε ως επί το πλείστον μέσα στο practice room. Δαμάζαμε την παραμόρφωση! Πάντως, πιστεύω ότι το όνομα μιας μπάντας λίγη βαρύτητα φέρει στο ξεκίνημα. Η βαρύτητα δημιουργείται από την πορεία της μέσα στο χρόνο και  τη στάση της απέναντι στη ζωή, διαμορφώνοντας μνήμες και συναισθήματα στο κοινό. Η απόλαυση του παιξίματος, η live νοοτροπία του συγκροτήματος, η ειλικρίνεια απέναντι στους εαυτούς μας -ως προς τη μουσική και το κοινό- καθώς και η ολοκληρωτική κατάθεση ψυχής στις εμφανίσεις μας, είναι στοιχεία πολύ σημαντικά για εμάς. Να σου πω… και από την πλευρά του κοινού δύο είναι τα στοιχεία που συνεχώς μας επισημαίνουν άγνωστοι μετά τις συναυλίες: «αλητεία και αυθεντικότητα». Αυτό το τελευταίο είναι και το ύψιστο κοπλιμέντο!

Μιας και έχεις πάρει πάνω σου το μεγαλύτερο μερίδιο σύνθεσης, στιχουργικής, οργάνωσης, και διαχείρισης  του επικοινωνιακού κομματιού του συγκροτήματος, ποιά η συμβολή των άλλων δύο μελών;

Είναι συνηθισμένο ένα μέλος να «τρέχει» τη μπάντα περισσότερο από τα άλλα και πολλές φορές και δόκιμο. Όμως, οι Distortion Tamers είναι συγκρότημα με όλη τη σημασία της λέξης. Έτσι λειτουργούν παρόλο που η αρχική σύλληψη της δημιουργίας τους, καθώς και τα κομμάτια είναι δικά μου. Ο Χριστόφορος είναι ένας εξαίσιος drummer με πολύ μεγάλη εμπειρία, ο οποίος έχει ήδη χαράξει τη δική του πορεία στο χώρο και ο Στέλιος έχει ταλέντο που ξεχειλίζει πηγαία από μέσα του! Χρειάζεται αυτοεκτίμηση, ταπεινότητα, αυτοπειθαρχία και αυτοπεποίθηση για να κρατούν τη στάση που έχουν απέναντι στη μπάντα. Έχω παίξει σε συγκροτήματα  χωρίς να είμαι ο συνθέτης και ξέρω ότι δεν είναι τόσο απλό και εύκολο και  τους ευχαριστώ γι’ αυτό. Μα πάνω απ’ όλα, τους ευχαριστώ για τα υπέροχα συναισθήματα που νιώθω όταν ενώνομαι συναισθηματικά, νοητικά και ψυχικά μαζί τους μέσα στο practice room ή επάνω στην σκηνή.

Κώστα, όπως διάβασα στο δελτίο τύπου, είσαι χρόνια στο χώρο. Τι σε κάνει να μην τα παρατάς και να αφοσιώνεσαι στη μουσική;

Η αναγνώριση και η αποδοχή από τους άλλους είναι στοιχεία που κάθε καλλιτέχνης (οποιασδήποτε μορφής τέχνης) αποζητά και θα ήταν ψέμα εάν έλεγα ότι δε μου αρέσουν. Τα πραγματικά και σημαντικά αίτια όμως είναι αυτή η εσωτερική και πανίσχυρη επιθυμία και έλξη να γίνω αγωγός σε αυτό το «κάτι», που συχνά-πυκνά με κυριεύει και με διατάζει δίνοντας μου παράλληλα οδηγίες για το πως θα πλάσω, θα διαμορφώσω, θα εξωτερικεύσω και θα εκτελέσω τις μελωδίες, τους στίχους και τα συναισθήματα με τα οποία με τροφοδοτεί. Όταν λοιπόν συμβαίνει αυτό, νιώθω και πάλι άνθρωπος, νιώθω να ανασαίνω φυσιολογικά κι ότι έχω βρει τη θέση μου στον κόσμο και ότι αυτός έχει αξία. Όταν στη διαδικασία αυτή προστεθεί και το κοινό, τότε τα πράγματα απογειώνονται και γίνονται πραγματικά πνευματικά.

Ποιά η ιστορία του εξωφύλλου; Πώς μπορούμε να συνδυάσουμε όλα αυτά τα στοιχεία όπως μια πλαστική κούκλα βιτρίνας και ένα ηχείο ενισχυτή με σταυρούς, όπλα, μνήματα, χελιδόνια, κιθάρες, καρδιές και σπαθιά;

Προσπαθούμε και θα προσπαθούμε να συνδυάζουμε διάφορες μορφές τέχνης (φωτογραφία, clip εικόνας κλπ.) με τη μουσική μας, σε οποιοδήποτε επίπεδο (εξώφυλλα δίσκων, ζωντανές εμφανίσεις), αφήνοντας και άλλους καλλιτέχνες να εκφραστούν μέσα από αυτά. Είναι κάτι που το θέλουμε και μας αρέσει. Το συγκεκριμένο εξώφυλλο έγινε από το Δημήτρη (Milo) Μυλωνά, γνωστό φωτογράφο και φίλο του συγκροτήματος, ο οποίος απέδωσε πολύ ισορροπημένα και με καλλιτεχνική νοοτροπία τον τίτλο του άλμπουμ, «Ιστορίες ενός τρελαμένου μυαλού», φωτογραφίζοντας και συνθέτοντας στο στούντιό του τα στοιχεία που ανέφερες. Τα σύμβολα που ξεχύνονται από αυτό το μυαλό μέσω του ηχείου αναφέρονται στα πράγματα για τα οποία μιλάει αυτό το άλμπουμ, τα ταξίδια, την αγάπη, την αγωνία, την ταλαιπωρία και την ουτοπία των ναρκωτικών, το θάνατο, τη μουσική, το ρίσκο, τα προβλήματα με το νόμο, την πίστη και την ελπίδα στη ζωή μας.

Πρόλαβες την επόμενη ερώτησή μου, για το πού αναφέρονται οι στίχοι σας. Κάποια εμμονή –με την καλή έννοια του όρου- υπάρχει με τις πόλεις σα σκηνικό της μουσικής σας;

Οι στίχοι αναφέρονται σε όλα όσα είπα παραπάνω. Η μεγαλούπολη είναι, ούτως ή άλλως, ισχυρό στοιχείο στη μουσική μας αφού και ο χαρακτήρας του ήχου μας είναι επηρεασμένος από μουσικές σκηνές μεγαλουπόλεων όπως του Ντιτρόιτ και της Νέας Υόρκης του ‘60-‘70. Όλοι μας ζούμε στην Αθήνα, ενώ εγώ έζησα και 12 χρόνια στη Φρανκφούρτη. Μας ασκεί μια ιδιαίτερη γοητεία η πόλη. Δε νομίζω ότι υπάρχει όμως κάποια εμμονή –με την καλή έννοια του όρου- με τις πόλεις σα σκηνικό της  μουσικής μας. Εμμονή θα μπορούσε να υπάρχει με τη φράση «Be yourself» που δεν υπάρχει πουθενά αυτολεξεί στο άλμπουμ. Κι όμως είναι παντού! Ή με τη λέξη «soul».

Όσον αφορά την παραγωγή και την ηχογράφηση του album, πώς έγινε;

Στην παραγωγή του δίσκου συνεργαστήκαμε με τον Παναγιώτη Νταβέλο, έναν καταπληκτικό παραγωγό με βαθιά αγάπη και γνώση του αντικειμένου του. Με τον Παναγιώτη είχαμε συνεργαστεί και στο παρελθόν όταν είχα συνθέσει τη μουσική για την κινηματογραφική ταινία «Μέδουσα» και τότε, όπως και τώρα, περάσαμε εκατοντάδες ώρες στο στούντιο έχοντας εξαιρετική χημεία, ακροβατώντας ανάμεσα στην έξαψη  και στη δημιουργία, στην εξάντληση, στη φιλοσοφία και τον κυνισμό. Η συμβολή του σε αυτό το άλμπουμ ήταν καθοριστική και τον ευχαριστούμε πολύ για αυτό. Αποφασίσαμε ότι θέλαμε η φιλοσοφία της ηχογράφησης να είναι 100% με live νοοτροπία (χωρίς καθόλου overdubs), καθαρόαιμο rock & roll trio, πράγμα δύσκολο και απαιτητικό σε επίπεδο εκτέλεσης αλλά και παραγωγής. Νιώθουμε όλοι πολύ χαρούμενοι και ικανοποιημένοι από το αποτέλεσμα!

Πότε κυκλοφορεί επίσημα το album, πού θα μπορεί να το βρίσκει ο κόσμος  και ετοιμάζετε κάποιο ιδιαίτερο event χάριν της κυκλοφορίας;

Το άλμπουμ κυκλοφορεί επίσημα από την Green Cookie Records, δισκογραφική με έδρα τη Θεσσαλονίκη, στις 19 Σεπτεμβρίου 2011. Το release party και η ζωντανή παρουσίαση του δίσκου θα γίνει στο Closer bar (Ιπποκράτους 150) στην Αθήνα στις 16 Σεπτεμβρίου στις 22:30, ημέρα Παρασκευή με ελεύθερη είσοδο. Θα είναι ένα rock & roll party με τους καλούς φίλους  Alex k. & Chris B.I. (The Last Drive) στα decks για τις μουσικές επιλογές. Το που θα μπορεί ο κόσμος να αγοράσει το άλμπουμ θα αναρτηθεί σύντομα στα site μας: Facebook Profile | Facebook Page | Myspace

ΥΓ: Rage: Track-σύντροφος για τις επικείμενες πορείες στους δρόμους της Αθήνας.