Bob Urh & The Bare Bones “Hoodoo Garage” (Green Cookie records, 2005)
Those of you with reasonably good recall may well remember us cooing over a 10 inch platter by Goggle A that’s currently getting a limited airing on the Green Cookie imprint, seems this garage surf twang loving label have just released a bit of a corker in the guise of an album by Bob Urh and the Bare Bones entitled ’hoodoo garage’. As an added bonus the set is available as a free download for today only – which if your reading this next week was alas 8th January 2014. We’ve had a quick earful of said set and suggest your missing a trick if you don’t take them up on their offer not least because ’Pretending’ has a seriously smoked lo-fi aura as though a would be Simon Joyner was channelling some strangely woozy sonic reaction brought on by a collective mixing of Velvet Underground, mid 70’s Stones and Suicide types into a punch drunk lysergic love note that shuffles and stumbles sweetly as though fractured and left a little worse for wear having been refracted through the Bordellos viewfinder. Saying that we here are much smitten by the frayed sly strut blues rumble of ’Graveyard Shift’ which had us calling to mind an out of it Modern Lovers duelling with Television – don’t get any cooler than that pop kids.
The Sunday Experience (strange sounds for freakypeople) (8 jan 2014)
Bob Urh & The Bare Bones “Hoodoo Garage” (Green Cookie records, 2005)
Hoodoo Garage is een erg misleidende titel voor de plaat die het is. Zo beantwoordt Bob Urh & The Bare Bones niet bepaald aan het klassieke beeld van de moderne garage. Hoodoo Garage is veeleer de plaat van een uiterst getalenteerde singer-songwriter, die u op een zeer eigenzinnige manier met het meest essentiële uit vijftig jaar rock-’n-roll laat kennismaken.
Wie er veel plezier aan beleeft lang uitgerokken songs met slechts twee tot drie akkoorden à la “Last Trip To Tulsa” van Neil Young te beluisteren, heeft er met Bob Urh & The Bare Bones een niet te missen belofte bij. Urh — die al even vaak in een trip met zichzelf lijkt verzonken — slaat zijn snaren op een zeer minimalistische wijze aan, maar slaagt er op die manier in monumenten van songs neer te poten, wat werkelijk subliem is en wat bovendien zeer vaak herinneringen aan de klassieke platen van grootmeester Neil Young oproept.
Urh is echter veel meer dan de rip-off van een van de grootste singer-songwriters uit de geschiedenis van de rock-’n-roll. Urh heeft een zeer uitgebreide muziekkennis, en die gooit hij op Hoodoo Garage zomaar te grabbel, wat ervoor zorgt dat je op den duur zowel Neil Young als Johnny Cash, Mick Jagger, Bruce Springsteen, Lou Reed en Bob Dylan hebt gehoord, zonder dat je er ooit echt in slaagt één specifieke naam op één song te plakken.
Urh laat zich in songs als “Graveyard Shift” en “Bad World Revisited” als de gitzwarte grafdelver opmerken, maar slaagt er in andere songs net zo goed in zijn groovy kant naar boven te laten komen. Neem nu “The Sky Is Crying”: de song lijkt qua melodie zeer veel op “Wild Horses” van The Rolling Stones, maar kleurt een stuk minder binnen de lijntjes, wat er uiteindelijk voor zorgt dat het nummer als een wilde versie van iets van de Stones klinkt. Reken daar nog bij dat Urhs stem van veel meer blues doordrongen is dan die van Mick Jagger, en u weet precies wat u aan Bob Urh & The Bare Bones heeft.
Het feit dat je na de beluistering van Hoodoo Garage — ondanks de breed uitgesmeerde referenties — toch nog altijd de indruk hebt dat je één artiest met één begeleidende groep hebt gehoord, bewijst dat Bob Urh & The Bare Bones er als groep staat. Urh weet maar al te goed wat het betekent om genoeg afstand te houden tussen invloeden van buitenaf en een eigen interpretatie, en dat talent brengt hij op Hoodoo Garage zeer mooi in kaart.
Wie daar nog even de bedenking bij maakt dat Hoodoo Garage eigenlijk een vrij onstuimige en ongepolijste plaat is, moet wel beseffen dat Urh niet de minste is. Het is leuk om groepen als The Immortal Lee County Killers en Two Gallants de wereld te zien bewijzen dat Noord-Amerika vol muzikale schatten ligt, maar het zijn uiteindelijk bands als Bob Urh & The Bare Bones die keer op keer aantonen dat het noodzakelijk blijft om niet te veel vertrouwen in die hypes te stellen en zelf ook al eens wat verder te kijken.
De achterkant van de plaat toont een foto van Urh die — gehuld in een tijgervellen jasje en met strakke spijkerbandjes aan de polsen — rustig een wandeling over een kerkhof maakt. Het is een foto die aanvankelijk ongeloofwaardig lijkt, maar dat is een indruk die na de beluistering van Hoodoo Garage vlug over gaat. Urh is een kind van de rock-’n-roll in al zijn facetten en Hoodoo Garage is daar de perfecte weerspiegeling van.
Jurgen Dignef, enola.be (17 maart 2006)
Bob Urh & The Bare Bones “Hoodoo Garage” (Green Cookie records, 2005)
Het is eigenlijk best arrogant gezien de prijzen van cd’s, maar er zijn cd’s in mijn collectie die jaren het daglicht niet zien. Dat kan ook niet anders gezien de grootte van mijn muziekcollectie en de geregelde aanvoer van nieuwe cd’s. Het was dan ook maar even goed dat ik geen tijd had voor cd -recensies en de muziek – al klinkt het wat oneerbiedig – als muzikaal behang moest gebruiken. Ik heb namelijk een herontdekking gedaan. Wat een geweldige platen maakten The Rolling Stones namelijk bij de start van hun carrière. Nu wist ik dit eigenlijk ook wel, maar tel hierbij op de box van The Velvet Underground die al weken bij mijn cd-speler ligt en ik kom uit bij de cd van de band die ik hier mag bespreken: Bob Urh & the Bare Bones.
Deze Amerikanen weten namelijk de muziek van beide bands op Hoodoo Garage te verenigen. Oké, het kan niet wedijveren met de beste releases van eerder genoemde bands, maar de plaat vol ouderwetse r&b en garagerock rammelt charmant aan alle kanten, het songmateriaal is afwisselend en ronduit sterk. Als je Bob Urh op de achterkant met zijn gitaar tussen allerlei graven ziet staan dan vrees ik dat hij de doden tot leven wekt. Eigenlijk hoop ik dat er een exemplaar bij zowel Lou Reed als Mick Jagger terecht komt en dat zij met nieuwe inspiratie toch nog eens muzikaal toeslaan. Deze levende muzikale legendes schijnen namelijk nog te leven.
- January 8, 2014
- Filed under: Bob Urh, Reviews