TMGS “Rivers & Coastlines: The Ride” CD/LP (REVIEWS)

TMGS. Rivers & Coastlines: The Ride
“Melancholie voor onderweg”
Gert Thijs, Indie Style (05 June 2013)

The moe greene specials zagen het levenslicht toen ze tijdens de Russ Meyer Pussy Galore Tour de muziek mochten verzorgen. Met hun twanggitaren en mariachitrompetten maakten ze filmische surfrock die zich uitstekend leende voor de camp en cult van Russ Meyer. Vanaf dat instrumentale debuut in 2005 evolueerde de groep plaat na plaat. Onderweg vervelde de naam naar TMGS en dikte de band aan tot zeven leden.
‘Rivers & coastlines: the ride’ is het vierde album van TMGS. Opnieuw hoor je dat ze verder gegroeid zijn naar een heel eigen groepsgeluid. Door de personeelsuitbreidingen zijn er liefst drie zangers die elkaar mooi aanvullen. Want ondanks die verschillende stemmen is het resultaat toch een heel coherent klinkende plaat. De twang- en mariachi-elementen zijn er nog steeds maar de basis van de nummers ligt veel meer in indierock en americana.
Aanvankelijk verscheen ‘Rivers & coastlines: the ride’ enkel op vinyl, sinds kort is het ook op cd beschikbaar. Dat de nummers eerst op vinyl verschenen, komt tot sterk uiting in de opbouw van de plaat. De eerste helft, ‘Day side’, klinkt opgewekt terwijl het tweede deel ‘Night side’ een donkerder en desolater geluid laat horen. In elke song sluimert er een zekere melancholie door. Zo voelt ‘Bring me the night’ heel opgewekt aan met dat tex-mexritme maar de tekst reflecteert een veel somberdere realiteit.
Zoals de titel doet vermoeden, is het een album voor onderweg. Zelf gaf de groep al aan dat hun plaat moet werken in de auto, misschien niet dadelijk op de A12 maar als je je ogen sluit terwijl je luistert, krijg je zeker het gevoel van onderweg te zijn. Nummers als ‘Coastlines’, ‘Headed home’ of ‘It’s a ride’ zijn een directe afspiegeling daarvan.
TMGS heeft weer een stap vooruit gezet met met ‘Rivers & coastlines: the ride’ dat heel gevarieerd klinkt maar tegelijk ook een heel eigen, coherente sound heeft. Dat maakt dat de plaat je van begin tot einde kan boeien. Je krijgt het gevoel dat alle puzzelstukjes op hun plaats gevallen zijn en dat de groep zelfverzekerd met haar muziek naar buiten mag komen.

TMGS. Rivers & Coastlines: The Ride
WoNo Magazine (26 April 2013)

Just because Big Star sold a few hundred units only during its active career and is now seen as super influential, we, in 2013, have to make sure that TMGS sells a million. At the minimum. And that means a role for you too, dear reader. Rivers & coastlines: The ride is nothing short of a masterpiece. There are so many familiar things on this record and at the same time this record is so astonishingly fresh and new. It sparkles like it just had a Spic & Span treatment.
TMGS is a band from Kalmthout, just across the border, known, at least to me, for its arboretum and heather fields. All the rustic, rural countryside associations I had, have been swept aside by Rivers & coastlines: the ride. Circa 10 years ago, the band started its first incarnation under the name The Moe Green Specials, playing instrumental surf guitar and spaghetti western songs. This slowly evolved into TMGS, a band searching for and more than once finding the perfect pop song. The twang of its days gone by is still to be found on Rivers & coastlines, sparingly but quite clear.
TMGS has a line up that is not your every day’s. Kristof Janssens (acoust. & electr. guitar, vocals), Peter Lodiers (electr. guitar, vocals), Dennis Colman (electric bass), Koen Van Loon (trumpet, percussion, vocals), Bart Raats (trumpet), Dirk Van Rosendaal (drums, percussion, vocals), Yves Seyns (keyboards, organ, vocals). Two trumpet players in a seven piece band! And they are heard. Mariachi like sounds sound playfully, full of melancholy. Yes, not unlike in spaghetti westerns. Or in desert music like Calexico’s. What TMGS does perfectly is blend these sounds into the perfect pop tune, creating its own universe along the way.
Talking of perfect pop tunes. The intro to ‘Evening blues’, sung by Kristof Janssens, is tugging the notes along. Like the guitar is being dragged behind the rest of the song. Neil Young style all the way and then there’s this organ, full and warm. Under cooled singing, aloof, void of emotions, creating a very good song. Big Star is referenced regularly. TMGS rises to the same heights as this legendary band form Memphis. ‘Wolves come out’ and ‘Headed home’ match the same form of longing that ‘Thirteen’ and ‘My life is right’ do on ‘#No.1 record’. The whole sixties from The Beatles to The Byrds and Buffalo Springfield come by. Everything with a twangy Rickenbacker, a Hammond B3, multiple vocal layers and harmonies, blending pop, folk and beat into something new. Not unlike the new Dutch band Sunday Sun. TMGS searches for the possibilities within a song, goes after the ultimate joy of singing, works hard on the arrangements, applies mood, colours and different sounds. There’s a huge difference though with Sunday Sun. Where moodwise Sunday Sun is in the full midday sun, TMGS is in the twilight, but the bands are soulmates, as Sunday afternoon vs. Monday morning.
For a band that used to be a-vocal, TMGS singers sing pretty good. No matter how many details TMGS puts into its music, (the moment the trumpets come in during ‘Tell everyone’ is heavenly!), vocally the band presents itself in a strong and persuasive way. Like Chris Bell or Roger McGuinn, Peter Lodiers also puts this layer of emotion into his voice that puts the mood beyond the here and now, aimed at something behind the horizon. Supported by several band members it makes TMGS a very vocal band.
Rivers & coastlines: the ride is a record to become totally addicted to. I just want to hear it again and again and can listen to it all day long. There is a danger in this, I know. Either I will get bored and discard it or Rivers & coastlines becomes a true favourite album over the years. This remains to be seen. For now I’m enjoying myself tremendously and so should you. TMGS has made one of the very best records of 2013 to date.

Wo.

TMGS. Rivers & Coastlines: The Ride
Willem Jongeneelen, BN DeStem (19 March 2013)

TMGS. Rivers & Coastlines: The Ride
“Grote kans dat de muzikale vlinders ook bij jou gaan kriebelen”
Erwin Zijleman, De Krenen Uit De Pop (16 February 2013). dekrentenuitdepop.nl

Voor het minder bekende rootstalent in de zaterdageditie van de krenten uit de pop, zocht ik de afgelopen weken afwisselend in uithoeken van Canada en de Verenigde Staten. Dat dit talent ook veel dichter bij huis is te vinden, bewijst het uit het Belgische Kalmthout afkomstige TMGS, dat met Rivers & Coastlines: The Ride een buitengewoon knappe plaat heeft afgeleverd.
TMGS is de opvallende naam van een band die een paar jaar geleden nog als The Moe Green Specials door het leven ging. The Moe Green Specials verrasten een aantal keren met een mix van surfrock en de soundtracks bij spaghetti westerns, maar wisten het grote publiek nooit te bereiken.
TMGS maakt op Rivers & Coastlines een mix van alt-country, countryrock en frisse gitaarpop, die als je het mij vraagt wel klaar is voor een groot publiek. Ik moet zeggen dat de nieuwe richting me wel bevalt, al is het maar omdat TMGS het onderscheidend vermogen van de vorige gedaante van de band heeft behouden.
Rivers & Coastlines is in de Vlaamse pers al vergeleken met The Jayhawks en Wilco in haar vroegere jaren. Dat is fraai vergelijkingsmateriaal, maar het vertelt maar een deel van het verhaal. Net als The Jayhawks en het vroege Wilco maakt TMGS lekker in het gehoor liggende alt-country die de zon doet schijnen, maar de band voegt hier op fraaie wijze zeer uiteenlopende invloeden aan toe. In veel songs op Rivers & Coastlines gaat TMGS wat verder terug in het verleden dan met name The Jayhawks. Deze songs herinneren aan The Byrds, The Beach Boys, Gram Parsons en door de fraaie harmonieën zelfs aan The Everly Brothers.
De muziek van TMGS laat zich echter niet alleen beïnvloeden door de klassiekers uit het verleden, maar staat ook op bijzondere wijze in het heden. Hoewel de predicaten alt-country en countryrock voor een belangrijk deel van toepassing zijn op de muziek van TMGS, verwerkt de band ook invloeden uit de hedendaagse gitaarpop en de neo-psychedelica en is het bovendien niet vies van Mexicaanse Mariachi trompetten. Een uiterst subtiel vleugje 70s rock en new wave maken het af. Rivers & Coastlines heeft door de mooie gitaarlijnen en de psychedelische sfeer ook wel wat van bands als Band Of Horses of Mercury Rev en begeeft zich door de trompetten op het terrein van Calexico.
Voor alle vergelijkingen geldt echter dat ze uiteindelijk niet zo heel lang stand houden. TMGS is op Rivers & Coastlines: The Ride uiteindelijk vooral zichzelf. Ik was na één keer horen verliefd op deze plaat en bij herhaalde beluistering is de liefde alleen maar sterker geworden. Waar veel bands in dit genre niet graag van de gebaande paden afstappen, laat TMGS horen wat er gebeurt wanneer je dit wel doet. Ga Rivers & Coastlines snel beluisteren. Grote kans dat de muzikale vlinders ook bij jou gaan kriebelen.

TMGS. Rivers & Coastlines: The Ride
“Bevlogen vakmanschap”
Dirk Steenhaut, Cobra.be (08 February 2013)

Vier letters. Dat is het enige wat overblijft van The Moe Green Specials, een band uit Kalmthout die ten tijde van zijn debuut nog instrumentale surfrock speelde, met meer dan één knipoog naar spaghetti-westernsound van, pakweg, Calexico. Intussen is TMGS al aan zijn vierde langspeler toe en is er heel wat veranderd: het septet grossiert nu vooral in songs die het midden houden tussen indie-gitaarpop en melodieuze countryrock.
Op ‘Rivers & Coastlines: The Ride’, hoor je echo’s van The Jayhawks, het vroege Wilco en -in het geval van ‘Coastlines’ en ‘Headed Home’- Band of Horses. Soms lijken de invloeden van TMGS zelfs nog verder terug te gaan: ‘New Scene’ en het door een ouderwetse latin-vibe aangestoken ‘Bring Me The Night’ (met Buni Lenski van DAAU op viool) herinneren respectievelijk aan The Everly Brothers en Gram Parsons. Maar ook de voorliefde voor het oeuvre van Joey Burns en de zijnen klinkt, dank zij het veelvuldige gebruik van een jankende pedalsteel, een twangy gitaar en naar Mexico wuivende trompet, nog regelmatig door.
TMGS, dat niet minder dan drie zangers in de rangen telt, schrijft sfeerrijke, tussen pittig en slepend geposteerde liedjes, waarin grillige landschappen voorbijschuiven en een zekere ‘wanderlust’ niet ongewoon is. ‘Rivers & Coastlines: The Ride’, via een Grieks label ook op vinyl verkrijgbaar, is opgedeeld in een relatief lichtvoetige Day Side en een iets desolatere Night Side. Op die laatste staat onze absolute favoriet, ‘Evening Blues’, waarin de afwisselend knagende en bijtende gitaren op hun grofkorreligst klinken en ook een hitsig orgeltje zijn opwachting maakt. De muzikale gelijkenis met ‘Taillights Fade’ van Buffalo Tom nemen we er graag bij.
Niet alle tracks zijn even memorabel, maar met bevlogen vakmanshap kom je, zo te horen, ook al een heel eind. Een van de songs van TMGS werd ooit op de snaar genomen door het Amerikaanse Richmond Fontaine. Een mooier compliment lijkt ons nauwelijks denkbaar.

TMGS. Rivers & Coastlines: The Ride
Rif Raf (December 2012)

Met zo’n plaat in je achterzak moet je niet bescheiden beginnen worden. Wegdromen!